Σήμερα αποχαιρετάμε τον Άλκη... Τον Άλκη που ερχόταν πάντα για μάθημα με τον καφέ στο χέρι και τη μάσκα στο πηγούνι... Τον Άλκη που, όταν άργησε στο μάθημα επειδή πήγε να πάρει τον καφέ του, στο επόμενο μάθημα έφερε καφέ και για μένα. Αυτός ήταν ο Άλκης... Χαμογελαστός, ευγενικός, αισιόδοξος... Ακόμα και με τη μάσκα στο πρόσωπο μπορούσες να διακρίνεις το χαμόγελό του. Γελούσαν τα μάτια του! Γελούσε η ψυχή του!!! Ήταν αυτά τα μάτια, τα εκφραστικά, που κοιτούσαν τη ζωή με αισιοδοξία! Με λαχτάρα! Τη ζωή που τόσο ήθελε να ζήσει...
Αποχαιρετάμε τον Άλκη που είχε ένα σκασμό όνειρα, όνειρα που ήταν σίγουρος ότι θα πραγματοποιήσει, γιατί ο Άλκης είχε αυτοπεποίθηση, είχε πείσμα και θέληση. Ήξερε να κατακτά τα όνειρά του, όπως κατακτούσε και τους ανθρώπους. Η απουσία του από το μάθημα ήταν εκκωφαντική, δεν μπορώ να φανταστώ πόσο θόρυβο θα κάνει τώρα η απουσία του από τη ζωή των δικών του...
Αποχαιρετάμε τον Άλκη, τον Άλκη που είχε τόσο χιούμορ... Ας είναι κι αυτό ένα αστείο σου... Θεέ μου, ας είναι ένα αστείο...
Αποχαιρετάμε τον Άλκη, που δεν ήταν μόνο φιλάθλος, ήταν κυρίως αθλητής με όσα βαρύνοντα φέρει η έννοια. Ο Άλκης είχε παιδεία, είχε ήθος, είχε ψυχή...
Αχ βρε Άλκη, πέρασες σαν σφήνα από τη ζωή μας... Πέρασες σαν σφήνα από τη ζωή... Έκανες όμως τόσο θόρυβο... Μακάρι να ακουστεί εκεί που πρέπει... Όλοι ξέρουν πια το όνομά σου. Ας μάθουν και τι παιδί ήσουν...
Αχ βρε Άλκη, αγόρι μου γλυκό, για μια φανέλα αδειανή...
...πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό...
