"Κι εμείς που "φάγαμε" και καμια από τους γονείς μας τι πάθαμε";

Απόγευμα Σαββάτου για καφέ με φίλους... Τα παιδιά παίζουν ευτυχώς χωρίς καβγάδες και οι μεγάλοι συζητάμε διάφορα.. Πολιτική, ασφαλιστικό, φόροι... Βάρυνε η κουβέντα... Ας αλλάξουμε θέμα... Ο καιρός! Τι αστείο που ακούγεται καμιά φορά! Αλλά, αν αυτό το θέμα κινείται γύρω από τη διοργάνωση καμιάς εκδρομής, αποκτά άλλο νόημα! Εξαντλήθηκε κι αυτό, αφού όσο ο καιρός παραμένει μουντός δεν εκδηλώνεται καμιά διάθεση για εξόρμηση στη φύση, οπότε... Πάνω στην ώρα έρχεται να διαταράξουν τη συζήτησή μας παιδικά κλάματα... Ένα παιδάκι από άλλη παρέα χτύπησε ένα λίγο μικρότερό του - ο λόγος άγνωστος- και η μαμά του για να του δείξει πόσο λάθος ήταν αυτό που έκανε  με επιδεξιότητα μεγάλη του χτυπά κι εκείνη το χέρι τιμωρώντας τον! Αυτό ήταν! Τροφοδοτήθηκε η παρέα με νέο, ενδιαφέρον θέμα κουβέντας!

Εμένα μου άφησε ένα άσχημο συναίσθημα μεταξύ θυμού και συμπόνοιας, άλλοι έδειξαν με εμφανή τρόπο ότι ένιωσαν άβολα κι άλλοι δικαιολόγησαν τη συμπεριφορά της μαμάς-τιμωρός, θεωρώντας πως καλά έκανε! " Κι εμείς που "φάγαμε και καμιά ψιλή στον κώλο" δεν πάθαμε και τίποτα"! είπαν..

Αναρωτιέμαι: πραγματικά το πιστεύουν αυτό ή απλά προσπαθούν να χρυσώσουν το χάπι για την - φυσικά  καλοπροαίρετη- αντίδραση των γονιών τους στα παραπτώματά των παιδικών τους χρόνων.. Με την παραδοχή τους αυτή μπορεί να θέλουν να πείσουν τον εαυτό τους ότι δεν έγινε και τίποτα αν κάποιες φορές η παντόφλα της μαμάς που συχνά αιωρούνταν απειλητικά , έτυχε να πέσει στο ποπουδάκι του παιδιού που έτρεχε πανικόβλητο να ξεφύγει. Ίσως προσπαθούν να απαλύνουν τις πληγές  που τους άφησε στην ψυχή τους εκείνο το χαστούκι, το τράβηγμα της κοτσίδας ή του αφτιού-ανάλογα το μήκος των μαλλιών και το φύλο του καθενός..

Γιατί, δεν μπορεί, όχι, δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε αθώο ούτε αδιάφορο κάτι που επηρέασε τόσο τον ψυχισμό μας και που το θυμόμαστε τόσα χρόνια μετά. Έχει χαραχτεί στη μνήμη μας- ή μήπως στην ψυχή μας; Το ενδιαφέρον είναι πως μπορεί να θυμόμαστε με κάθε λεπτομέρεια τη χρονική στιγμή, το μέρος, την αντίδραση, ακόμα και το βλέμμα, το σούφρωμα των χειλιών του γονέα, ίσως τα λόγια ή τις απειλές του, αλλά μας διαφεύγει η ουσία: ο λόγος για τον οποίο μας τις «βρέξανε». Αποτέλεσε δευτερεύουσα πληροφορία η αφορμή και η βαθύτερη αιτία της βαριάς αυτής τιμωρίας μας. Και είναι λογικό.

Είναι λογικό γιατί απλά η βαριά αυτή τιμωρία δεν επιτέλεσε το σκοπό για τον οποίο επιβλήθηκε. Ο γονιός προσπάθησε με τη βία να μας συμμορφώσει ώστε να μην επαναλάβουμε την, κατά τη γνώμη του, αξιόποινη πράξη μας. Και φυσικά συμμορφωθήκαμε. Όχι, όμως επειδή απαραίτητα καταλάβαμε γιατί δεν έπρεπε να ξανακάνουμε αυτό για το οποίο τιμωρηθήκαμε. Απλά φοβόμασταν να μην τις «ξαναφάμε»...

Δεν μπήκαμε στη διαδικασία να καταλάβουμε γιατί δεν έπρεπε να ξαναπούμε την κακιά λέξη ή να χτυπήσουμε κάποιο παιδάκι, γιατί έπρεπε να γυρίσουμε ακριβώς στην ώρα μας, ή γιατί πρέπει να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας.. Η οργή μας πλημμύρισε και δεν υπήρχε περιθώριο σκέψης και περισυλλογής. Η συμμόρφωση, φυσικά, ήταν μονόδρομος, αφού διαφορετικά θα γινόμασταν έρμαιο του θυμού του γονέα.

Ο διάλογος, δυστυχώς,  δεν έχει χώρο στη σκηνή που ακολουθεί της «παρανομίας». Συνεπώς, το παιδί δε θα καταλάβει ποτέ γιατί πραγματικά δεν έπρεπε να πει ή να κάνει κάτι, τι συνέπειες έχει η συμπεριφορά του για τον ίδιο και τους γύρω του, πώς αισθάνονται οι γύρω του με αυτό που έκανε και πώς θα επανορθώσει.

Έτσι, αρνούμαι να δεχτώ ότι με το ξύλο δεν πάθαμε και τίποτα. Πάθαμε. Αλλά δυστυχώς δεν μάθαμε. Συμμορφωθήκαμε.  Αλλά για να μην ξαναπάθουμε. Όχι επειδή μάθαμε.