Μαμά-πολυεργαλείο

Είχα πάντα την εντύπωση, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να εργάζομαι ως καθηγήτρια, ότι αυτό είναι το μόνο επάγγελμα που μπορώ να κάνω. Αυτό το επάγγελμα ασκώ εδώ και πολλά συναπτά έτη και μάλιστα νιώθω πως όσο περνάνε τα χρόνια με τη μεγαλύτερη εμπειρία και ικανότητα που αποκτώ δεν θα μπορούσα να αλλάξω προσανατολισμό και να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Βέβαια, όλες αυτές τις σκέψεις τις έκανα μέχρι να γίνω μαμά! Γιατί έκτοτε νιώθω πως τελικά θα μπορούσα να κάνω πολλά περισσότερα πράγματα!

Μάθε παιδί μου γράμματα...

Άλλη μια σχολική χρονιά σιγά σιγά φτάνει προς το τέλος της και η ανησυχία των παιδιών όσο περνάει ο καιρός κορυφώνεται όχι μόνο για το αν θα γράψουν καλά στις εξετάσεις αλλά κυρίως για το επαγγελματικό μέλλον τους. Κάθε χρόνο οι ίδιες σκέψεις από τους εκκολαπτόμενους φοιτητές που αναρωτιούνται αν πρέπει να ακολουθήσουν τα όνειρά τους με το φόβο να μη βρουν εύκολα δουλειά ή να επιλέξουν μια σχολή που δεν τους αρέσει ιδιαίτερα αλλά έχει πιο πολλές ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης…

Πρωταγωνιστικό ρόλο στις επιλογές τους παίζουν οι γονείς τους που θέλουν να δουν το παιδί τους επιστήμονα!

"Θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις", μου έλεγες...

«Θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις…», μου έλεγες και εγώ γελούσα… Και ήρθε η ώρα να γίνω μάνα και τελικά κατάλαβα. Όχι πολλά, έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου…

Κατάλαβα πώς είναι να είμαι για κάποιον κάτι παραπάνω από σημαντική.. απαραίτητη… Κατάλαβα πόση δύναμη έχει η αγάπη και πόσο πολύ μπορεί να νοιάζομαι για κάποιον. Πόσο δένομαι με πλάσματα που εγώ έφερα στον κόσμο και μαζί μ’ αυτά γεννήθηκε και ο νέος μου ρόλος, ο ρόλος της μητέρας. Κατάλαβα πόση χαρά δίνει ένα μόνο χαμόγελο και πόση ανακούφιση μια αγκαλιά. Πόσο ασήμαντα είναι κάποια πράγματα που με απασχολούσαν πριν και πόσο σημαντικά κάποια άλλα, όπως η υγεία που τη θεωρούσα δεδομένη και τώρα εύχομαι κάθε βράδυ να την έχω εγώ και τα παιδιά μου…

Κυρίως κατάλαβα πόσο σημαντική είσαι εσύ για μένα...

Τι μπορεί να έχει κάνει ένα παιδί για να "αξίζει" την τιμωρία των γονιών του;

Περνάς από διαδρόμους πολυκατοικιών και πίσω από κλειστές πόρτες και τοίχους ακούς κλάματα παιδιών, φωνές μεγάλων, απειλές, ακόμα και ύβρεις ή ήχους από αντικείμενα που εκσφενδονίζονται στον αέρα και καταλήγουν στο πάτωμα, σπάνια, δε, ήχους από χειρονομίες που στοχεύουν το πρόσωπο ή το κορμάκι του μικρού παιδιού… Κι αναρωτιέσαι. Τι να έχει κάνει, άραγε, το μικρό ή το μεγαλύτερο παιδί για να «αξίζει» τέτοια αντιμετώπιση; Να έχει ρίξει κατά λάθος ένα βάζο στο πάτωμα; Να μην τρώει το φαγητό του; Να μη θέλει να κοιμηθεί; Να διεκδικεί με κάθε τρόπο το παιχνίδι του αδερφού του; Να μη διάβασε τα μαθήματά του; Να πήρε ένα κακό βαθμό στο σχολείο; Ποια πράξη θεωρείται μεμπτή από τον τιμωρό-γονέα που κατά την κρίση του πρέπει να τιμωρήσει το παιδί του με τον χειρότερο τρόπο, αυτόν στις βίας, λεκτικής ή σωματικής;

Κυριακή για φαγητό στον παππού και τη γιαγιά...

Τις περισσότερες Κυριακές του χρόνου, αν δε βγούμε έξω για φαγητό, πηγαίνουμε να φάμε στους παππούδες. Όπως καταλάβατε η επιλογή να μαγειρέψω δεν υπάρχει, γιατί δε θέλω τη σπαταλήσω τη μέρα σε φούρνους και πλυσίματα. Κι επειδή τα οικονομικά δεν ευνοούν πάντα για έξοδο, η επιλογή του σπιτιού κάποιας εκ των δύο γιαγιάδων φαντάζει ιδανική λύση!