"Θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις", μου έλεγες...

«Θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις…», μου έλεγες και εγώ γελούσα… Και ήρθε η ώρα να γίνω μάνα και τελικά κατάλαβα. Όχι πολλά, έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου…

Κατάλαβα πώς είναι να είμαι για κάποιον κάτι παραπάνω από σημαντική.. απαραίτητη… Κατάλαβα πόση δύναμη έχει η αγάπη και πόσο πολύ μπορεί να νοιάζομαι για κάποιον. Πόσο δένομαι με πλάσματα που εγώ έφερα στον κόσμο και μαζί μ’ αυτά γεννήθηκε και ο νέος μου ρόλος, ο ρόλος της μητέρας. Κατάλαβα πόση χαρά δίνει ένα μόνο χαμόγελο και πόση ανακούφιση μια αγκαλιά. Πόσο ασήμαντα είναι κάποια πράγματα που με απασχολούσαν πριν και πόσο σημαντικά κάποια άλλα, όπως η υγεία που τη θεωρούσα δεδομένη και τώρα εύχομαι κάθε βράδυ να την έχω εγώ και τα παιδιά μου…

Κυρίως κατάλαβα πόσο σημαντική είσαι εσύ για μένα...

Εσύ που έκανες για μένα όλα αυτά που κάνω εγώ τώρα για τα παιδιά μου. Ήμουν εγώ κάποτε το μικρό μωράκι που φρόντιζες με τόση αφοσίωση, που ξενυχτούσες δίπλα του τα δύσκολα βράδια, το μωρό που σε γέμιζε αμφιβολίες για το αν κάνεις κάποια πράγματα σωστά, και φοβίες για όσα μπορεί να πάνε στραβά. Ήσουν εσύ που αγωνιούσες τα βράδια που έβγαινα έξω και ούτε ήξερες που βρίσκομαι και τι μπορεί να πάθω. Εσύ που δεν κοιμόσουν από τις τύψεις για κάτι που είπες και μαλώσαμε, που σκεφτόσουν ώρες ατελείωτες πώς θα χειριστείς την αλλοπρόσαλλη εφηβική συμπεριφορά μου. Εσύ που έκλαψες όταν σου μίλησα απότομα πάνω στα νεύρα μου και που πονούσες όταν θύμωνα μαζί σου για μέρες, επειδή δεν έπρεπε να μου κάνεις το χατήρι που σου ζήτησα.

Εσύ ήσουν εκεί και με αγκάλιαζες τα βράδια που ερχόμουν παιδί ακόμα στην κρεβατοκάμαρα και κοιμόμουν μαζί σου επειδή φοβόμουν. Ξέρεις, συγχρόνιζα την αναπνοή μου με τη δική σου για να σε νιώθω δίπλα μου. Ήσουν εσύ που με συμβούλευες για τις φίλες μου (πάντα είχες δίκιο όταν κάποια δε σου «γέμιζε το μάτι»). Εσύ που μου είχες πάντα εμπιστοσύνη κι αυτό με γέμιζε δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ, να πατάω στα πόδια μου. Και να πατάω στη Γη γενικότερα, αφού με έκανες να νιώθω πως δεν έχω τίποτα να ζηλέψω από τους άλλους.

Μου γέμισες αναμνήσεις τα παιδικά μου χρόνια και εμπειρίες που απέκτησα από όσα με ώθησες να κάνω μόνη μου. Μου έμαθες να δουλεύω σκληρά, δείχνοντάς μου τη δική σου δύναμη ως εργαζόμενη. Μου δίδαξες ήθος, αξίες και αρχές που κουβαλάω μέσα μου και με καθοδηγούν στη ζωή μου.

Με βοηθάς ακόμη και σήμερα να σταθώ επάξια στο ρόλο μου με όσες δυσκολίες κι αν έχει, απλά και μόνο φανερώνοντάς μου τη δική σου ικανότητα σ’ αυτό. Σε έχω ανάγκη περισσότερο από όσο φαντάζεσαι κι ας μην το παραδέχομαι ποτέ. Κι ας λέω ότι μπορώ και μόνη μου. Ίσως να μπορώ, αλλά δε θέλω. Γιατί σε θέλω δίπλα μου να με καθοδηγείς, να με συμβουλεύεις, να με επιβραβεύεις, όπως μοναδικά κι αθόρυβα ξέρεις να κάνεις. Χωρίς υποδείξεις και κανόνες, χωρίς απόλυτες απόψεις ή θεωρίες του ειδικού. Απλά, αβίαστα, μαμαδίστικα, με τη φυσικότητα και την χαρισματικότητα που έχεις να τα κάνεις όλα μαγικά. Σε ευχαριστώ μαμά για όσα έχεις προσφέρει και για όσα ακόμα θα κάνεις για όλους μας.