Τα παιδιά μας κοιτούν στα χέρια κι όχι στα μάτια!

Επίσκεψη σε συγγενικό σπίτι με παιδιά. Φυσικά, έχω περάσει από το σούπερ μάρκετ να πάρω κάτι για τα παιδιά μην πάω με άδεια χέρια: μπισκότα, χυμούς και από δυο παραμυθάκια. Και όχι μόνο για τα ανήψια ,αλλά και για τα δικά μου παιδιά, μη μείνουν παραπονεμένα.. Η έλευσή μας συνοδεύτηκε από φωνές, ή μάλλον τσιρίδες από τα πιτσιρίκια που άρπαξαν αμέσως τη σακούλα, πέταξαν ένα «ευχαριστώ» στον αέρα και τρέξανε στο δωμάτιό τους. Μάταια τους φώναζα: «Έλα αγόρι μου να σου δώσω ένα φιλάκι! Κορίτσι μου, δε θα μου κάνεις μια αγκαλίτσα που έχω τόσο καιρό να σε δω;». Μάταια… Δεν εμφανίστηκαν στο σαλόνι…Τι θα συνέβαινε, άραγε, αν δεν είχα πάρει τα δωράκια; Θα μετατρεπόμουν αμέσως στην τσιγκούνα θεία που δε μας φέρνει τίποτα; Θα γινόμουν αντιπαθής;

Άλλες εποχές...

«Εγώ στην εποχή μου φορούσα παντελόνια καμπάνες…»
«Εμείς στην εποχή μας δεν είχαμε κινητά…»

«Εγώ στην εποχή μου…»

Συζητώ καθημερινά με νέους λόγω της δουλειάς μου (είναι σίγουρα ευλογία η επαφή με τους νέους). Συχνά με ρωτάνε: «Κυρία, εσείς στην εποχή σας πώς επικοινωνούσατε  χωρίς κινητά;». «Κυρία, στην εποχή σας πώς διασκεδάζατε;». «Είναι αλήθεια, κυρία, ότι στην εποχή σας πηγαίνατε σε disco;». Σ’ αυτό το τελευταίο παίρνω τη φάτσα του σπουργιτιού του Αρκά όταν ο πατέρας - σπουργίτι λέει κάτι ανόητο και απαντώ ευγενικά: «Όχι παιδί μου, οι disco ήταν μόδα στα 80s. Λίγο παλαιότερα από την εποχή μου. Δεν είμαι τόόόσο μεγάλη!»

Μικρέ μου, στάσου!!! Μεγαλώνεις τόσο γρήγορα!!!

Επιτέλους ηλιόλουστη μέρα!!! Κατάλληλη για βόλτα. Λίγα ψώνια - τα απαραίτητα, οι περιττές σπατάλες έχουν κοπεί προ πολλού κι όχι με δική μας πρωτοβουλία, φυσικά-, σίγουρα παιδική χαρά κι έπειτα βλέπουμε…  Ανάλογα πόσο χρόνο έχουμε στη διάθεσή μας. Θέλεις να φορέσεις τις μπλε φόρμες με την κουκούλα που τόσες μέρες με τη βροχή που δεν βγήκαμε είχαν μείνει στο συρτάρι. Ουπς! Πρόβλημα… Μα πότε κόντυναν κιόλας!!! Δεν έχει λίγους μήνες που τις αγοράσαμε… ήλπιζα να τελειώσουμε τη σεζόν χωρίς να χρειαστούμε άλλες. Μικρέ μου πρίγκιπα, μεγαλώνεις…

"Κι εμείς που "φάγαμε" και καμια από τους γονείς μας τι πάθαμε";

Απόγευμα Σαββάτου για καφέ με φίλους... Τα παιδιά παίζουν ευτυχώς χωρίς καβγάδες και οι μεγάλοι συζητάμε διάφορα.. Πολιτική, ασφαλιστικό, φόροι... Βάρυνε η κουβέντα... Ας αλλάξουμε θέμα... Ο καιρός! Τι αστείο που ακούγεται καμιά φορά! Αλλά, αν αυτό το θέμα κινείται γύρω από τη διοργάνωση καμιάς εκδρομής, αποκτά άλλο νόημα! Εξαντλήθηκε κι αυτό, αφού όσο ο καιρός παραμένει μουντός δεν εκδηλώνεται καμιά διάθεση για εξόρμηση στη φύση, οπότε... Πάνω στην ώρα έρχεται να διαταράξουν τη συζήτησή μας παιδικά κλάματα... Ένα παιδάκι από άλλη παρέα χτύπησε ένα λίγο μικρότερό του - ο λόγος άγνωστος- και η μαμά του για να του δείξει πόσο λάθος ήταν αυτό που έκανε  με επιδεξιότητα μεγάλη του χτυπά κι εκείνη το χέρι τιμωρώντας τον! Αυτό ήταν! Τροφοδοτήθηκε η παρέα με νέο, ενδιαφέρον θέμα κουβέντας!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!!!

Όλα κι όλα! Η Κυριακή είναι μέρα ξεκούρασης! Έτσι την έχω στο μυαλό μου από τότε που ήμουν παιδί- όπως και οι περισσότεροι άλλωστε.. Ξεκούραση από τα αλλεπάλληλα φροντιστήρια και τις σχολικές υποχρεώσεις  κατά τα χρόνια της μαθητείας, ξεκούραση από την κρεπάλη του Σαββατόβραδου κατά τα χρόνια της αλησμόνητης φοιτητικής ζωής και σήμερα, ένα διάλειμμα ανάμεσα στην εξαήμερη εργασία που προηγήθηκε κι αυτή που έπεται..

(Δεν) θέλω να κάνω στα παιδιά μου ό,τι έκαναν οι γονείς μου σε μένα.

Καθώς τακτοποιούσα τα συρτάρια της βιβλιοθήκης βρήκα ένα κουτί πολύ οικείο με ενθύμια μιας μακρινής και ξεχασμένης εφηβείας. Μιας εφηβείας, όπως οι περισσότερες άλλωστε, με τα γνωστά επαναλαμβανόμενα στάδια. Ξεκινά με τις αναίτιες εκρήξεις θυμού, συνεχίζεται με την ανάγκη για απομόνωση, ενδοσκόπηση και περισυλλογή και καταλήγει σε ένα συνονθύλευμα των προαναφερθέντων συμπεριφορών που πάνε και έρχονται σαν κύμα -ορμητικό, φυσικά.