Παππούδες: τα κάνουν όλα και συμφέρουν!!!

Κάθε γονιός θέλει να δει την κορούλα του νυφούλα. Να την καμαρώσει απαστράπτουσα μέσα στο λευκό νυφικό της και να δακρύσει από συγκίνηση και περηφάνια. Γιατί, βέβαια, νιώθει περήφανος ο γονιός που κατάφερε κι επιτέλεσε το χρέος του να μεγαλώσει άξια έναν άνθρωπο που τώρα είναι ικανός να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια. Αισθάνεται ο περήφανος γονιός πως θα αλαφρώσει από το βάρος των υποχρεώσεων απέναντι σε ένα μωρό, ένα παιδί, μία έφηβη, μια μαθήτρια, μια φοιτήτρια… Ήρθε επιτέλους η ώρα να χαλαρώσει αυτός ο έρμος ο γονιός από τις ανησυχίες, τα άγχη και τις φοβίες. Ξέρει ότι τώρα πια το παιδί του θα περιορίσει τις τρέλες, άρα και τις πιθανότητες να πάθει κάτι κακό. Νιώθει πως απαλλάσσσεται κατά κάποιον τρόπο από τις ευθύνες του, αφού τώρα κάποιος άλλος αναλαμβάνει στη νέα οικογένεια που δημιουργείται τα βάρη και τα καθήκοντα αυτής της νεοσύστατης κοινωνικής ομάδας…

Μάθε στο παιδί σου να χάνει και δε θα...χάσεις!

Έμαθε το αγόρι μου να παίζει πέτρα-ψαλίδι-χαρτί. Διασκεδάζει τόσο πολύ και σίγουρα περνάμε αρκετή ώρα προσπαθώντας να τυλίξουμε την πέτρα με το χαρτί μας ή να κόψουμε το χαρτί με το ψαλίδι μας. Μάλιστα, εξέλιξα το παιχνίδι  βάζοντας  νέα σχέδια. Το μολύβι, για παράδειγμα, που κερδίζει το χαρτί, αλλά χάνει από το ψαλίδι και την πέτρα. Το βιβλίο, που κλείνει μέσα του τα περισσότερα, εκτός από το ψαλίδι που έχει το πλεονέκτημα να το κόψει…

Παιδιά με απίστευτες ψυχικές και συναισθηματικές δυνάμεις...

                                           

Δε γνωρίζω κάποιο παιδί με σύνδρομο down. Ούτε καν κάποια οικογένεια του οικογενειακού μου κύκλου που έχει παιδί με σύνδρομο down. Ίσως, ναι, μου είχε πει η αδερφή μου για μια παλιά γνωστή μας ότι έχει παιδάκι με σύνδρομο, αλλά και πάλι δε θυμάμαι να το έχω δει κάπου έξω, παρόλο που ζούμε σε μια τόσο μικρή κοινωνία. Κι έτσι, τα παιδιά με το σύνδρομο down δεν είναι στο μυαλό μου, δεν έχω κάποια εικόνα τους, παρά μόνο μέσα από ταινίες.

Εργαζόμενη μητέρα

Οι γονείς μου συγκαταλέγονται στην κατηγορία αυτών που εργάζονταν προσπαθώντας, παράλληλα, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους χωρίς να τους λείπει η παρουσία τους. Και, οφείλω να ομολογήσω – ή να περιαυτολογήσω για χάρη τους, πως τα κατάφεραν περίφημα! Φυσικά βοήθησε και η φύση της δουλειάς τους, αφού όταν έλειπε ο ένας βρισκόταν στο σπίτι ο άλλος έως ότου να μπορούμε να μείνουμε μόνοι, εκεί κατά την εφηβεία, που όπως όλα τα παιδιά θέλουν το χώρο και… την ησυχία τους.

Αγένεια, ένας ακόμα λόγος για να χαλάσει η μέρα μου...

Μπορώ να βρω πολλούς λόγους για να χαλάσει η μέρα μου. Ένα ατύχημα, μια δυσάρεστη είδηση, ένα ραντεβού που αναβλήθηκε, μια ανεπανόρθωτη βλάβη και άλλα συναφή. Πρόσφατα, ήρθε και κάτι ακόμη να προστεθεί σ’ αυτή τη λίστα: ο αγενής τρόπος με τον οποίο μπορεί να σου μιλήσει κάποιος. Μπορεί να ακούγεται ασήμαντο, αλλά τελικά δεν είναι. Το καταλαβαίνεις όταν σου συμβεί.

Στις δύσκολες στιγμές, κοίτα το παιδί σου... Ήδη χαμογελάς!

Είναι στιγμές που νιώθεις πιεσμένος, αγχωμένος, πανικοβάλλεσαι με το παραμικρό. Είσαι θυμωμένος, εκνευρισμένος, δε θυμάσαι πότε γέλασες με την ψυχή σου τελευταία φορά. Καταπιέζεσαι, απογοητεύεσαι, τα παρατάς… Μαλώνεις, ξεστομίζεις μια βρισιά, δε θέλεις να δεις άνθρωπο. Κουράστηκες, εξαντλήθηκες, κατέβασες ρολά, έκλεισες τα μάτια… Άνοιξέ τα. Κοίταξε το παιδί σου. Κοίτα αυτό το μικρό γίγαντα.

Γυναίκες... Αφιερώνω λίγες γραμμές, αξίζουν πολλά περισσότερα!

Έψαχνα κανένα έξυπνο ρητό για τις γυναίκες από αρχαίους και σύγχρονους επιφανείς για να διανθίσω το κείμενό μου και διαπίστωσα το εξής: πολλά από αυτά συνδέουν τη γυναίκα με την ομορφιά, τη θελκτικότητα και τη γοητεία της. Άλλα πάλι, διατυπωμένα από άνδρες, φυσικά, την παρουσιάζουν ως την υπαίτια για όλα τα δεινά του κόσμου τούτου(!), ή ως τη δούλα του σπιτιού ή τη σκλάβα του κρεβατιού. Λιγότερα, δε, εξυψώνουν τη γυναικεία φύση, θεοποιούν το ρόλο των γυναικών στην εξέλιξη και την πρόοδο του συντρόφου ή του κόσμου ολάκερου!

"bullying", ή αλλιώς, σχολικός εκφοβισμός

Παγκόσμια Ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού σήμερα και σίγουρα σε πολλά σχολεία δόθηκε μια πολύ καλή αφορμή για ενημέρωση σχετικά με το θέμα στους μικρούς και μεγαλύτερους μαθητές. Μήπως, όμως, θα ‘πρεπε η ενημέρωση να γίνει και σε άλλους ακροατές; Τους γονείς εννοώ, φυσικά, καθώς δε γεννά τον εκφοβισμό το σχολείο∙ απλά τον αναπαράγει. Ο εκφοβισμός έχει τις ρίζες του αλλού, η καταγωγή του είναι συγκεκριμένη. Το σχολείο αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την εκδήλωση αυτού που χρόνια καλλιεργείται σε έναν άλλο χώρο, στο σπίτι του κάθε παιδιού, όπου ακούει όσα οι γονείς εκφράζουν και ηθελημένα ή άθελά τους μεταδίδουν στο παιδί.

Φίλες για πάντα

Χθες ήταν τα γενέθλια της καλύτερης μου φίλης – μιας εκ των τριών. Και… μαντέψτε! Τα ξέχασα! Ποια; Εγώ! Που πάντα φρόντιζα μέρες πριν να της μείνουν αξέχαστα τα γενέθλιά της! Πρόσεχα τις κουβέντες της για να καταλάβω τι θα της άρεσε να της αγοράσω για να χαρεί τόσο με το δώρο που πάντα ήθελε! Χαιρόμουν να ακούω: «Καλά, πού το ΄ξερες ότι αυτό ήθελα;;;». Εμ, το 'ξερα…