Μάθε στο παιδί σου να χάνει και δε θα...χάσεις!

Έμαθε το αγόρι μου να παίζει πέτρα-ψαλίδι-χαρτί. Διασκεδάζει τόσο πολύ και σίγουρα περνάμε αρκετή ώρα προσπαθώντας να τυλίξουμε την πέτρα με το χαρτί μας ή να κόψουμε το χαρτί με το ψαλίδι μας. Μάλιστα, εξέλιξα το παιχνίδι  βάζοντας  νέα σχέδια. Το μολύβι, για παράδειγμα, που κερδίζει το χαρτί, αλλά χάνει από το ψαλίδι και την πέτρα. Το βιβλίο, που κλείνει μέσα του τα περισσότερα, εκτός από το ψαλίδι που έχει το πλεονέκτημα να το κόψει…

Για να είμαι ειλικρινής, τις περισσότερες φορές αφήνω τον μικρό μου να κερδίσει, καθυστερώντας λίγο να εμφανίσω το «αντικείμενο» που κρύβω πίσω από την πλάτη μου. Απολαμβάνω τους πανηγυρισμούς και το σπαρταριστό γέλιο του όταν κερδίζει! Όταν πάλι χάνει, γέρνει λίγο το κεφάλι πλάγια και στραβομουτσουνιάζει. Μπορεί κιόλας να πει ότι δεν ήθελε να βγάλει πέτρα, ότι μπερδεύτηκε! Δεν αποδέχεται εύκολα την ήττα του.  Όταν χάνει επανειλημμένα, μαζί με το παιχνίδι χάνει και το ενδιαφέρον του… Εφόσον δεν κέρδιζε δεν έβρισκε κανένα λόγο να παίζει. Θυμήθηκα τότε τα παιδάκια της γειτονιάς που όλο το καλοκαίρι παίζανε κάτω από το σπίτι μας διάφορα παιχνίδια και κυρίως κρυφτό. Συχνά άκουγα από ένα συγκεκριμένο 8χρονο αγόρι να λέει: « Πάλι εγώ φυλάω;;;; Δεν είναι δίκαιο!!!!!!!!!!! Δεν παίζω άλλο μαζί σας!!!!!».

Πώς θα εξηγήσω στον δικό μου μπόμπιρα ότι δεν μπορούμε να κερδίζουμε πάντα, αλλά, αντίθετα υπάρχουν πολλές πιθανότητες να ηττηθούμε από τον αντίπαλο; Πώς θα προλάβω τέτοιες συμπεριφορές στο μέλλον όταν θα παίζει ένα ομαδικό παιχνίδι στη γειτονιά ή στην αθλητική ομάδα όπου μπορεί να αγωνίζεται;

Είναι σημαντικό να καταλάβει πως ακόμα και η ήττα είναι ωφέλιμη. Ναι, βέβαια. Μια ήττα θα μας οδηγήσει στην αυτοκριτική, θα μάθουμε να εξετάζουμε τους λόγους που οδηγηθήκαμε σ’ αυτήν και θα προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι. Θα μάθουμε να προσπαθούμε πιο σκληρά και να βάζουμε στόχους. Υψηλότερους κάθε φορά. Παράλληλα, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τη νίκη του αντιπάλου μας, να την επαινέσουμε και να πάρουμε όσα ωφέλιμα μπορούν να βελτιώσουν τους εαυτούς μας.

Δε θα οδηγηθούμε στη νίκη, αν πρώτα δε μάθουμε να χάνουμε! Η αποδοχή μιας δίκαιης ήττας δείχνει την ανωτερότητα και το ήθος του αντιπάλου! Φανερώνει την ικανότητα της αυτοκριτικής και την παιδεία κάθε ανθρώπου.

Πώς, όμως, τα μαθαίνουμε όλα αυτά σε ένα πιτσιρίκι που θέλεις να το βλέπεις συνεχώς χαρούμενο κι όχι δυσαρεστημένο; Νομίζω πως για άλλη μια φορά πρέπει εμείς οι γονείς να αναλάβουμε έναν όχι και τόσο ευχάριστο ρόλο. Πρέπει απλά να του μάθουμε να χάνει! Δεν είναι ευχάριστο να τον βλέπουμε να στραβομουτσουνιάζει, να θυμώνει ή να εγκαταλείπει το παιχνίδι με τη δικαιολογία ότι βαρέθηκε. Αλλά, νομίζω ότι πρέπει. Πρέπει να αρχίσει από μικρή ηλικία να αναγνωρίζει την ήττα, να αποδέχεται την ανωτερότητα του αντιπάλου και να μην το βάζει κάτω.

Τι  θα καταφέρουμε με το να τον αφήνουμε τάχα να μας κερδίζει; Θα έρθει η ώρα να παίξει με συνομηλίκους και σε ενδεχόμενη ήττα θα είναι ο γκρινιάρης της παρέας κι αυτός που χαλάει το παιχνίδι…

Μάθε, λοιπόν,  παιδί μου να χάνεις και τότε θα δεις ότι θα είσαι ο νικητής!!!!!!! Όχι του ίδιου του παιχνιδιού, αλλά σίγουρα του εγωισμού σου και της αλαζονείας σου!!