Παιδιά με απίστευτες ψυχικές και συναισθηματικές δυνάμεις...

                                           

Δε γνωρίζω κάποιο παιδί με σύνδρομο down. Ούτε καν κάποια οικογένεια του οικογενειακού μου κύκλου που έχει παιδί με σύνδρομο down. Ίσως, ναι, μου είχε πει η αδερφή μου για μια παλιά γνωστή μας ότι έχει παιδάκι με σύνδρομο, αλλά και πάλι δε θυμάμαι να το έχω δει κάπου έξω, παρόλο που ζούμε σε μια τόσο μικρή κοινωνία. Κι έτσι, τα παιδιά με το σύνδρομο down δεν είναι στο μυαλό μου, δεν έχω κάποια εικόνα τους, παρά μόνο μέσα από ταινίες.

Και αναρωτιέμαι: Γιατί δε συναντώ στο δρόμο παιδιά με σύνδρομο down; Μήπως δεν υπάρχουν; Μήπως είναι τόσο λίγα που «χάνονται» μέσα στο πλήθος; Ή μήπως απλά τα άτομα αυτά δεν βγαίνουν από το σπίτι τους γιατί είτε η μαμά τους εργάζεται και δεν υπάρχει συνοδός είτε η οικογένεια νιώθει τον κοινωνικό ρατσισμό και προτιμά να παραμένει σπίτι;

Και διαπιστώνω: Είναι φυσικό να μην έχω στο μυαλό μου καθημερινά, ή έστω συχνά τέτοιες εικόνες, τόσο εγώ όσο και η πλειοψηφία των ανθρώπων, με αποτέλεσμα να μην κάνουμε τίποτα,  αφού η ίδια η κοινωνία φροντίζει να μην μας θυμίζει πως υπάρχουν οικογένειες που αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα εξαιτίας της ανύπαρκτης υποστήριξης από το κράτος.

Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί που χρειάζεται τόση φροντίδα χωρίς την υποστήριξη του ίδιου του κράτους όπου ζεις. Χωρίς την υποστήριξη των ανθρώπων της κοινωνίας όπου ζεις.

Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι πως οι μανούλες τέτοιων παιδιών είναι απλά αξιοσέβαστες και χρειάζονται την υποστήριξή όλων για να συνεχίσουν να προσφέρουν στα παιδιά τους αυτό που ξέρουν πολύ καλά, την αγάπη τους. Χρειάζονται, απλά, ένα «μπράβο», μια καλοπροαίρετη κουβέντα, μια χειρονομία αγάπης και ένα βλέμμα συμπαράστασης.

Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω σε μια τέτοια μανούλα και πώς θα μπορούσα να βοηθήσω ένα παιδί με απίστευτες ψυχικές και συναισθηματικές δυνάμεις. Αλλά, σίγουρα, ξέρω τι δεν θα έκανα. Δεν θα κοιτούσα ποτέ με βλέμμα οίκτου και λύπησης ένα παιδί με σύνδρομο down. Θα διδάξω στα παιδιά μου να κάνουν το ίδιο. Να αντιμετωπίζουν με σεβασμό και κατανόηση τους ανθρώπους αυτούς που δεν επέλεξαν οι ίδιοι στη ζωή τους όσα βιώνουν.  Κι έτσι, ίσως, με αυτό το μικρό λιθαράκι να βοηθήσω στην αλλαγή του τρόπου αντιμετώπισης αυτών των ανθρώπων. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω…