Εργαζόμενη μητέρα

Οι γονείς μου συγκαταλέγονται στην κατηγορία αυτών που εργάζονταν προσπαθώντας, παράλληλα, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους χωρίς να τους λείπει η παρουσία τους. Και, οφείλω να ομολογήσω – ή να περιαυτολογήσω για χάρη τους, πως τα κατάφεραν περίφημα! Φυσικά βοήθησε και η φύση της δουλειάς τους, αφού όταν έλειπε ο ένας βρισκόταν στο σπίτι ο άλλος έως ότου να μπορούμε να μείνουμε μόνοι, εκεί κατά την εφηβεία, που όπως όλα τα παιδιά θέλουν το χώρο και… την ησυχία τους.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η απουσία τους σε πολύ μικρή ηλικία δε μου κόστισε ιδιαίτερα, καθώς είχαν τον τρόπο να αναπληρώνουν το χαμένο χρόνο της ημέρας όταν επέστρεφαν με δραστηριότητες, φροντίδα, ενδιαφέρον και αγκαλιές. Εξάλλου, δεν έχω και τόσο πολλές μνήμες από την ηλικία εκείνη, και δυστυχώς, όσο περνάν τα χρόνια σβήνονται όλο και περισσότερο…

Μεγαλώνοντας, ένιωθα την ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθώ. Ήθελα, εννοείται, να πηγαίνω μόνη στις εξωσχολικές δραστηριότητες και απολάμβανα την ησυχία του σπιτιού όταν έλειπαν. Ως έφηβη, χρειαζόμουν χρόνο με τον εαυτό μου και κυρίως με τις φίλες μου.

Έτσι, καταλήγω πως δεν μου κόστισε η απουσία τους κατά τις αναγκαστικές ώρες τις δουλειάς τους. Αναλαμβάνοντας, όμως, σήμερα το ρόλο της μαμάς βλέπω τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία… Είμαι εγώ πλέον η εργαζόμενη μαμά που πρέπει να λείπει από τα παιδιά τα οποία φροντίζουν εκείνη την ώρα ο πατέρας ή οι παππούδες. Σύμφωνα με τα παραπάνω, δε θα ‘πρεπε να υπάρχει κάποιο πρόβλημα σε αυτή την κατάσταση. Θα ‘ πρεπε…

Δε θα ξεχάσω, όμως, ποτέ την πρώτη μέρα που έπρεπε να φύγω για τη δουλειά μετά τη γέννα. Δάκρυα πλημμύριζαν τα μάτια μου και ένας κόμπος ανέβαινε στο λαιμό μου. Το μυαλό μου ήταν πάντα πίσω στο σπίτι. Ένιωθα τύψεις και ένα άλλο συναίσθημα, αυτό της εγκατάλειψης. Πίστευα ότι εγκαταλείπω τα παιδιά μου, ότι τα προδίδω, τα αφήνω σε «ξένα χέρια»… Σαφώς με τον καιρό περιορίστηκαν αυτά τα συναισθήματα. Ίσως ήταν διογκωμένα λόγω της επιλόχειας περιόδου που μεγεθύνει κάθε συναίσθημα και δημιουργεί κυρίως αυτό του ανικανοποίητου.

Ωστόσο, δεν έσβησαν εντελώς οι τύψεις και η στενοχώρια… Εμφανίζονται κάθε φορά που τα παιδιά αρρωσταίνουν και θέλουν να βρίσκονται μόνο στην αγκαλιά μου για παρηγοριά, ενώ εγώ πρέπει να φύγω. Όταν εκλιπαρούν για μια βόλτα στο πάρκο μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ εγώ πρέπει να φύγω. Όταν δεν μπορώ να παρευρεθώ σε μία εκδήλωση που συμμετέχουν ή σε ένα πάρτυ που προσκλήθηκαν, γιατί πρέπει να φύγω. Όταν, απλά, ξαπλώνουμε και λέμε ιστορίες και ικετεύουν για ακόμη μία, ενώ πρέπει να φύγω.

Και φεύγω… Και τότε πάλι κυλάνε τα δάκρυα από τα μάτια μου και πάλι ανεβαίνει αυτός ο κόμπος στο λαιμό.

Και τότε καταλαβαίνω πως η απορία για το αν η εργαζόμενη μητέρα προκαλεί στα παιδιά της ψυχικό κενό, δεν μπορεί να απαντηθεί. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, το χαρακτήρα του κάθε παιδιού, τη φύση της δουλειάς, τη συμπεριφορά των γονιών μετά τη δουλειά και άλλα.

Ένα, όμως, είναι σίγουρο: η μητέρα, όσες ώρες κι αν εργάζεται, όσο ευχάριστη κι αν είναι η δουλειά της, όσο δημιουργική και να νιώθει, όσο κι αν δεν θα ‘θελε με τίποτα να αφήσει τη δουλειά της, οι τύψεις που νιώθει με το που κλείνει την πόρτα του σπιτιού πίσω της είναι δεδομένες. Κι αυτό δεν αλλάζει!