Αγένεια, ένας ακόμα λόγος για να χαλάσει η μέρα μου...

Μπορώ να βρω πολλούς λόγους για να χαλάσει η μέρα μου. Ένα ατύχημα, μια δυσάρεστη είδηση, ένα ραντεβού που αναβλήθηκε, μια ανεπανόρθωτη βλάβη και άλλα συναφή. Πρόσφατα, ήρθε και κάτι ακόμη να προστεθεί σ’ αυτή τη λίστα: ο αγενής τρόπος με τον οποίο μπορεί να σου μιλήσει κάποιος. Μπορεί να ακούγεται ασήμαντο, αλλά τελικά δεν είναι. Το καταλαβαίνεις όταν σου συμβεί.

Χωρίς να προκαλέσεις, χωρίς να υπάρχει λόγος και χωρίς να έχεις ανάλογη πρόθεση, γίνεσαι ο αποδέκτης μιας κατάστασης που σου προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα. Εκεί, δηλαδή, που απολαμβάνεις όμορφα κι ωραία το καφεδάκι σου, να σου η κυρία που τα καλοχτενισμένα μαλλιά και τα στιλάτα ρούχα, η προσεγμένη εμφάνιση και η κίνηση στο χώρο δεν προμηνύουν όσα θα επακολουθήσουν. Αντί να ζητήσει ευγενικά να πάρει την καρέκλα που δε χρειαζόμαστε, με περίσσιο θράσος - γιατί, περί αυτού πρόκειται – μας μιλά σα να απευθύνεται σε κάποιον που έχει σίγουρα «προηγούμενα» μαζί του!

Εννοείται στον ενικό, λες και γνωριζόμαστε χρόνια και μάλιστα χωρίς να θέσει ερώτηση του τύπου: «Μπορώ να πάρω την καρέκλα, αν δεν την χρειάζεστε;», αλλά επιτακτικά: «Θα πάρω την καρέκλα που δε χρειάζεσαι. Παίρνεις λίγο την τσάντα σου;». Αυτό ήταν! Ήθελα απλά να βρω μια δικαιολογία να μην της δώσω την καρέκλα, αλλά, τι στο καλό; Τρίτη δημοτικού είμαι;;;;

Παρατηρώντας την εν λόγω κυρία στο χώρο παρατήρησα τον τρόπο που μιλούσε στα παιδιά της. Δε διέφερε και πολύ από όσα άκουσα κατ’ ιδίαν λίγη ώρα πριν. Μπορώ να πω ότι ο περιστασιακός θυμός μου μετατράπηκε σε οίκτο. Αν εμένα, που μου μίλησε έτσι για πέντε δευτερόλεπτα, μου προκάλεσε δυσάρεστα συναισθήματα, φαντάζομαι πώς μπορεί να νιώθουν αυτές οι μικρές ψυχούλες…

Δεν ξέρω από πού πηγάζει η αγένεια... Φαντάζομαι ότι έτσι έχει μάθει κάποιος από το σπίτι του, ή απλά δεν έμαθε. Δεν έμαθε να συμπεριφέρεται ευγενικά. Μπορεί, πάλι να φταίνε περιστασιακά οι συνθήκες που μας κάνουν δύστροπους. Προσωπικά προβλήματα, επαγγελματικά, οικογενειακά ή κοινωνικά. Ακούω συχνά τα τελευταία χρόνια ότι λόγω οικονομικής κρίσης, ανεργίας και άλλων παρεμφερών προβλημάτων πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει το γέλιο τους, τη διάθεσή τους και έχουν μετατραπεί σε σκυθρωπές κινούμενες μάζες που με κάθε αφορμή μαλώνουν, διαπληκτίζονται, βρίζουν ή βιαιοπραγούν. Αλλά, αλήθεια, τα μικρά παιδιά τι φταίνε για όλα αυτά;

Γιατί τους μεταδίδουμε όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που μας καταρρακώνουν και μαυρίζουν την ψυχή μας; Δεν έχουμε χρέος να τα προστατέψουμε από τα τοξικά γεγονότα γύρω μας; Δεν αξίζουν μονάχα χαμόγελα και αγκαλιές;

Εντάξει, εγώ θα ξεχάσω σύντομα την αγενή αυτή κυρία, αλλά τα παιδικά ματάκια των παιδιών της θα μείνουν για καιρό στο μυαλό μου, για δύο λόγους κυρίως. Αφενός, λυπάμαι που μπορεί να εισπράττουν το ψυχρό βλέμμα της μαμάς τους ως επίκριση, ή δυσαρέσκεια προς τις συμπεριφορές τους. Αφετέρου, σκέφτομαι… άραγε στο μέλλον θα μιλάνε με τον ίδιο τρόπο σε αγνώστους, οικείους, μεγαλύτερους, ανωτέρους ή υφιστάμενούς τους; Θα μιμηθούν αυτό τον απότομο τρόπο με τον οποίο μιλά η μητέρα τους θεωρώντας τον φυσιολογικό;

Γι’ αυτό, λοιπόν, πριν μιλήσουμε απότομα, υβριστικά ή με αγένεια μπροστά στα παιδιά μας, ας το ξανασκεφτούμε… Αποτελούμε παράδειγμα και θα πρέπει αυτό το παράδειγμα να είναι προς μίμηση κι όχι προς αποφυγή… Γι' αυτό relax: