Φίλες για πάντα

Χθες ήταν τα γενέθλια της καλύτερης μου φίλης – μιας εκ των τριών. Και… μαντέψτε! Τα ξέχασα! Ποια; Εγώ! Που πάντα φρόντιζα μέρες πριν να της μείνουν αξέχαστα τα γενέθλιά της! Πρόσεχα τις κουβέντες της για να καταλάβω τι θα της άρεσε να της αγοράσω για να χαρεί τόσο με το δώρο που πάντα ήθελε! Χαιρόμουν να ακούω: «Καλά, πού το ΄ξερες ότι αυτό ήθελα;;;». Εμ, το 'ξερα…
Φρόντιζα να την πείσω να κλείσει εκ των προτέρων τραπέζι κάπου, τάχα ότι δε θα βρούμε, ώστε να έχω πάει την τούρτα γενεθλίων με τα κεράκια νωρίτερα στο μαγαζί. Ο dj φυσικά θα έπαιζε ένα ανάλογο τραγούδι γενεθλίων και θα έκανε την είσοδό της η τούρτα σοκολάτα με τα αναμμένα ροζ κεράκια! Κάθε χρόνο το ίδιο σκηνικό, κάθε χρόνο περίμενε την τούρτα της με ένα κεράκι παραπάνω! Μπορεί να μην είναι τα τελευταία χρόνια σε κάποιο night club, αλλά σίγουρα μια βόλτα από τη δουλειά της ή από το σπίτι για μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα «χρόνια πολλά» κι έστω μια λαχταριστή πάστα με ένα μόνο κεράκι. Αφού πίστευα από ένα σημείο και μετά ότι μεγαλύτερη έκπληξη θα είναι αν δεν της φέρω τούρτα ή γλυκό!

Όπως, ας πούμε, φέτος… Που πράγματι δεν είχε τούρτα. Όχι για να την αιφνιδιάσω, αλλά επειδή το ξέχασα… Τα μωρά γκρίνιαζαν όλο το πρωί για έναν ανεξήγητο λόγο - ή μάλλον, για κανένα λόγο… Πέρασε το πρωινό με φωνές και παράπονα από την κουζίνα και τις κατσαρόλες στο μπάνιο και τις πάνες!!! Όταν έφυγα στη δουλειά ξεκούραζα απλά το μυαλό μου δείχνοντας μεγαλύτερη αφοσίωση σ’ αυτό που είχα να κάνω για να αποσπώ το μυαλό μου από τις φωνές που ακόμα βούιζαν μέσα στο κεφάλι μου! Η μέρα ήταν ατελείωτη με  σιδέρωμα, μαγείρεμα, μπάνιο και… επιτέλους ύπνο!

...Μέχρι το πρωί, που ξαφνικά θυμήθηκα τη χθεσινή μέρα και έτρεξα κατ’ ευθείαν στο τηλέφωνο! «Ξέρω, καταλαβαίνω, τα μωρά, οι δουλειές…», μου απάντησες… Αλλά εγώ, θέλω και κάτι ακόμα να σου πω πέρα από τις ευχές και τις δικαιολογίες…

Θέλω να σου πω, φίλη μου, ότι μπορεί εγώ να έχω περάσει σε μια άλλη φάση στη ζωή μου εντελώς διαφορετική εξαιτίας των παιδιών, αλλά μέσα μου δεν έχει αλλάξει τίποτα σε σχέση με σένα. Καταβάλλω τεράστιες προσπάθειες να μη χαθώ, να είμαι κομμάτι της ζωής σου, να ανήκω στην καθημερινότητά σου, αλλά δεν είναι εύκολο… Τρέχουμε μαζί αλλά εσύ έχεις ένα προβάδισμα. Είσαι περισσότερο ελεύθερη να κάνεις μεγάλες δρασκελιές προς τα εμπρός τη στιγμή που εγώ σταματώ συχνά να πάρω ανάσες. Εμένα κάτι με κρατάει λίγο πιο πίσω, κάτι, που δεν είναι ούτε εμπόδιο, ούτε βάρος. Είναι κάτι μαγικό, ονειρεμένο, γλυκό και τρυφερό. Νιώθω ότι θέλω να τρέξω μαζί σου αλλά σαν τον Οδυσσέα με τις Σειρήνες, θέλω απεγνωσμένα να μείνω ταυτόχρονα πίσω…

Έτσι, προσπαθώ όσο μπορώ να σε ακούω και να σε νιώθω κι ας είσαι πιο μπροστά. Αλήθεια, σ’ ακούω και σε νιώθω! Ακόμα κι όταν ψυθιρίζεις, όταν ακούγεσαι από μακριά, βαθιά ή διακεκομμένα. Μπορεί στο τηλέφωνο όταν μιλάμε να ακούγονται παράλληλα παιδικά γέλια, ή στη βόλτα μας με τα παιδιά να μονοπωλούν αυτά τη συζήτηση. Μπορεί να μου μιλάς όταν έρχεσαι στο σπίτι μου ενώ απλώνω τα ρούχα, ή όταν μαγειρεύω. Πολλές φορές δεν έχω χρόνο να σου απαντήσω την ίδια στιγμή στο μήνυμά σου. Αλλά σ’ ακούω, σε καταλαβαίνω, αισθάνομαι το πρόβλημά σου. Όχι γιατί πρέπει. Αλλά επειδή θέλω!

Σε παρακαλώ, λοιπόν, άφησέ με απλά να τρέχω μαζί σου κι ας μένω πάντα λίγο πιο πίσω. Κάποια στιγμή θα σε φτάσω, όχι επειδή έτρεξα πιο γρήγορα, αλλά επειδή εσύ έμεινες όπως κι εγώ πιο πίσω. Και τότε, θα είμαστε και πάλι πλάι πλάι και θα σου σφίξω το χέρι για να τρέξουμε μαζί, δίνοντάς σου κουράγιο και θάρρος σ’ αυτή την μαγευτική και αλλοπρόσαλλη πορεία της ζωής!