Τα παιδιά έχουν ανάγκη την επιβεβαίωση της αγάπης μας, όσο αυτονόητη κι αν είναι

Η πρώτη λεξούλα κάθε παιδιού είναι η λέξη «μαμά», πάει και τελείωσε! Δε δέχομαι ότι αυτό το «μπα.. μπα..» που ακούγεται είναι κάτι άλλο. Δεν είναι ούτε «μπάλα» ούτε «μπαμπά». Είναι το «μαμά» που κάθε παιδί θέλει να φωνάξει, αλλά το φαφούτικο στοματάκι δυσκολεύεται να αρθρώσει. Είναι το «μαμά» που από την πρώτη στιγμή που εκφωνείται ξεκάθαρα πλέον, δε σταματά να αρθρώνεται από τα χειλάκια του παιδιού. Μια μέρα μέτρησα πόσες φορές το είπε ο μικρός μου. 46 παρακαλώ! Μάλιστα! 46 φορές, είπε σε μια μέρα «μαμά», από την ώρα που ξύπνησε μέχρι που κοιμήθηκε! Για να φάει, να ντυθεί, να πλυθεί, να βρει το παιχνίδι του, τη μπάλα του, να ζωγραφίσουμε, να διαβάσουμε παραμύθια, να κυλιστούμε στο πάτωμα και άλλα πολλά, με φώναξε 46 φορές!

Δε διαμαρτύρομαι. Αντίθετα, το απολαμβάνω. Γιατί δε θα αργήσει ο καιρός που το «μαμά» θα γίνει «μάνα». Και μάλιστα, θα συνοδεύεται από την κυρία Προστακτική «άσε με, πάρε, φέρε, κάνε», ή από το ελληνικό «ρε», στην καλύτερη των περιπτώσεων. Δε θα αργήσει ο καιρός που θα τα κάνει όλα μόνος του και δε θα με έχει καθόλου ανάγκη. Μπορεί να του είμαι και βάρος. Δε θα θέλει αγκαλιές ούτε γλυκόλογα. Δε θα επιλέγει την παρέα μου, αλλά θα τη θεωρεί βαρετή. Θα έρθει αυτή η στιγμή που δε θα θέλει να τακτοποιώ τα πράγματά του ούτε καν να μπαίνω στο δωμάτιό του. Δε θα μου μιλάει για τα προσωπικά του και θα έχω άγνοια για ένα κομμάτι της ζωής του.

Κι όταν περάσουν τα χρόνια και το «μάνα» γίνει «α, ρε μάνα» με ύφος νοσταλγικό, μελαγχολικό κι αγαπησιάρικο δε θα μπορώ με ευχέρεια να τον χαϊδέψω, να του πω γλυκόλογα και να τον αγκαλιάζω σαν μωρό παιδί γιατί θα είναι κοτζάμ άντρας και θα έχει τη δική του γυναίκα που θα τα προσφέρει όλα αυτά.

Γι’ αυτό κάθε, μα κάθε μέρα λέω στο γιο μου ότι τον αγαπώ μέχρι το άπειρο, μέχρι εκεί που δεν υπάρχει τέρμα, ότι είναι η ζωή μου όλη, η ανάσα μου!!! Τον σφίγγω στην αγκαλιά μου και του λέω «δε σ’ αφήνω, θα σε πνίξω στις αγκαλιές και τα φιλιά»! Κι αυτός γελάει, χαίρεται, το απολαμβάνει! Μου το ανταποδίδει και με πλημμυρίζει η ευτυχία!!!

Σ’ αυτά δε θα κάνω εκπτώσεις στα παιδιά μου. Θα προσφέρω όσο μπορώ απλόχερα την αγάπη μου και θα την εκδηλώνω με κάθε τρόπο! Θα το λέω και θα το δείχνω κάθε μέρα!

Κι έτσι, είμαι σίγουρη ότι το παιδί μου θα γίνει ένας ενήλικας που θα νιώθει ασφάλεια και σιγουριά, θα έχει αυτοπεποίθηση και θα πατά γερά στα πόδια του, γιατί θα ξέρει πόσο σημαντικός είναι για κάποιον. Θα ξέρει πως κάποιος τον νοιάζεται, τον αγαπά με τόση ένταση που θα τον γεμίζει δύναμη. Θα το ξέρει, δε θα το υποθέτει. Έχει μεγάλη διαφορά. Πολλοί νιώθουν πως τους αγαπούν οι δικοί τους άνθρωποι, αλλά κάποιοι άλλοι το εισπράττουν πολύ πιο έντονα. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που θέλουν την επιβεβαίωση ακόμη και για τα αυτονόητα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, ακόμη και η αγάπη της μάνας, η πιο δεδομένη από κάθε δεσμό, χρειάζεται καθημερινή επιβεβαίωση με χίλιους δυο τρόπους…