ΜΑΜΑ - SURVIVOR

Survivor. Το δημοφιλές αυτό reality show έχει κατακτήσει το ελληνικό κοινό που καθηλώνεται τις μέρες προβολής του στους καναπέδες για να απολαύσει το ενδιαφέρον, κατά την κρίση του, τηλεοπτικό θέαμα. Στο πολυπληθές κοινό του συγκαταλέγονται και πολλές μαμάδες, νέες και παλαίμαχοι, που με αφορμή την προσπάθεια επιβίωσης των παιχτών προσπαθούν να ξεχαστούν και να χαλαρώσουν από το δικό τους καθημερινό survivor…

Όπως κάνω κι εγώ, άλλωστε, που παρακολουθώντας το τολμώ να συγκρίνω την τηλεοπτική αυτή νέα προσπάθεια επιβίωσης των  survivors με τη διαχρονική αντίστοιχη προσπάθεια μιας μαμάς…

Γιατί μια μαμά, πριν ακόμα αναλάβει αυτό το ρόλο, προετοιμάζεται, προπονείται και κάνει καθημερινές πρόβες για τη διαδικασία επιβίωσης που την περιμένει. Κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης  περιμένει με αγωνία να έρθει η πολυπόθητη μέρα που θα κρατήσει αγκαλιά το αγγελούδι της χωρίς καν να διανοείται τι ακριβώς θα συμβεί μετά.  Όπως και οι παίκτες – survivors που προετοιμάζονταν για το ταξίδι – στο άγνωστο – χωρίς να έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται.

Για να έρθει επιτέλους αυτή η μέρα για τη νέα μαμά που θα γνωρίσει το φως των ματιών της και την ψυχή της ψυχής της που θα φανεί στα μάτια της σαν τον Παράδεισο τον ίδιο! Σα να λέμε, σαν την εξωτική Καραϊβική που  δεν έχω πάει - εννοείται – αλλά το τοπίο και η απέραντη θέα του γαλάζιου σε μαγεύουν, εκστασιάζεσαι μπροστά στη μαγεία της φύσης και υποκλίνεσαι στο δημιουργό των πάντων για τα θαύματά του! Κι εκεί που χαζεύεις το απέραντο γαλάζιο – των ματιών του μικρού θαύματος που έφερες στον κόσμο – αρχίζεις παράλληλα να κολυμπάς στον ωκεανό και όταν βγεις από ‘κει να ανεβαίνεις στο βουνό των δυσκολιών που ούτε που φανταζόσουν ότι κρύβει αυτός ο παράδεισος!

Δε θυμάσαι από πότε έχεις να φας σαν άνθρωπος. Προσπαθείς να επιβιώσεις με δυο τρεις μπουκιές που πρόλαβες να βάλεις στο στόμα σου πριν αρχίσει το μωρό να κλαίει. Κι όταν κατάφερες να το ηρεμήσεις, δεν ήθελε να φύγει από την αγκαλιά σου. Και το κράτησες εκεί για ώρες, μέχρι να μουδιάσει το κορμί σου, σαν μια δοκιμασία που καλείσαι να φέρεις εις πέρας.

Και ο καιρός πέρασε. Αλλά δε θυμάσαι από πότε έχεις να βγεις έξω. Από πότε έχεις να δεις τις φίλες σου, να ντυθείς όμορφα, να βαφτείς, να χτενιστείς… Κυκλοφορείς στο σπίτι δίχως να μιλάς και αποφεύγεις τους καθρέφτες, γιατί όταν τους κοιτάς δε βλέπεις το είδωλό σου, αλλά ένα ναυαγό…

Κι όταν άρχισε το βλαστάρι σου να περπατά, άρχισες εσύ να τρέχεις. Και το τρέξιμο δε σταμάτησε ποτέ! Τρέχεις να προλάβεις τις δουλειές του σπιτιού, προσπαθείς να ανταποκριθείς όσο καλύτερα μπορείς στη δουλειά σου, φροντίζεις να περνάς εποικοδομητικό χρόνο με τα παιδιά σου που θέλουν να κυλιέστε μαζί, να κυνηγιέστε μαζί, να χορεύετε μαζί και γενικά να τα κάνετε όλα μαζί, σαν μια ομάδα που προσπαθεί να κερδίσει το έπαθλο.

Κι όπως κάθε ομάδα, έτσι και η δική σας, έχει τις όμορφες στιγμές της, αλλά και τις άσχημες. Μαλώνεις, θυμώνεις, τσακώνεσαι… Αλλά στο τέλος αγαπιέστε, αγκαλιάζεστε και χαμογελάτε για να ριχτείτε και πάλι στο στίβο του καθημερινού αγώνα.

Κι όταν έρχεται το βράδυ κι έχουν τελειώσει για λίγο όλα αυτά, χαμογελάς. Γιατί κέρδισες! Κέρδισες σ’ αυτό τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Τα κατάφερες! Ήσουνα πολύ καλή και βγήκες νικητής! Κι όταν περάσουν τα χρόνια θα πάρεις το έπαθλό σου! Όχι, δε θα είναι 100.000 ευρώ, αλλά 100.000 σ’ αγαπώ κι άλλα τόσα φιλιά, αγκαλιές, στιγμές με το πιο πολύτιμο έπαθλο της ζωής σου, τα παιδιά σου! Μπράβο μαμά – survivor!  Δεν είσαι μόνη, είμαστε πολλές! Μία από αυτές είμαι κι εγώ και θα τα λέμε διαδικτυακά συχνά – πυκνά για να μη νιώθεις μόνη, γιατί δεν είσαι μόνη μαμά – survivor!!!