Σήμερα έχεις τα γενέθλιά σου… Συμπλήρωσες ακόμη ένα χρόνο
ζωής, ένα χρόνο ξεχωριστό, μοναδικό, ένα χρόνο που δε θα επαναληφθεί, ένα χρόνο
που θα χαθεί και μόνο φωτογραφίες θα σου θυμίζουν το πώς πέρασε… Γι’ αυτό κι
εγώ αποφάσισα κάθε χρόνο στα γενέθλιά σου να σου γράφω ένα γράμμα για όσα
πέτυχες και όσα άλλαξες, όσα έμαθες και όσα έζησες, όσα ένοιωσες και όσα
προσπάθησες το χρόνο που πέρασε.
Τη χρονιά που πέρασε ήρθες για πρώτη φορά σε επαφή με τη
μουσική! Έκανες φίλους στη μουσικοκινητική κι έμαθες τις νότες, τραγούδησες
δυνατά, έμαθες να συγχρονίζεις χέρια, πόδια και φωνή κι έδωσες στο τέλος την
πρώτη σου παράσταση μπροστά σε κόσμο!
Αφού ολοκλήρωσες με μεγάλη επιτυχία όλη αυτή την ξεχωριστή
δραστηριότητα, πήγες στο κολυμβητήριο για το καλοκαίρι κι έμαθες να κολυμπάς
και να κάνεις βουτιές χωρίς μπρατσάκια! Ήσουν εξαιρετικός με το παρεάκι που
δημιουργήσατε εκεί, παρόλο που τις πρώτες μέρες έκλαψες λιγάκι επειδή δεν
ήθελες να πας… Τελικά, ήθελες το χρόνο σου και όταν κατάλαβες τι θα έκανες εκεί
το λάτρεψες!
Μπήκες πρώτη φορά σε αεροπλάνο!!! Έζησες μια εμπειρία
μοναδική και ενθουσιάστηκες τόσο βλέποντας από το παράθυρο τα σύννεφα και τον
ήλιο και τα βουνά και τις πόλεις, και…
και… και δεν ήξερες πού να πρωτοκοιτάξεις και τι να πρωτοθυμηθείς να πεις στους
παππούδες για το πελώριο αυτό αεροπλάνο!!!
Ήσουν καταπληκτικός «δάσκαλος» για τη μικρή σου αδελφούλα
αφού τη βοήθησες στα πρώτα της βήματα και τις πρώτες της λεξούλες!!! Της
έδειξες πώς να τρώει μόνη με το κουτάλι, πώς να πλένει τα δόντια της και άλλα
πολλά που κατάφερε με τη δική σου βοήθεια!
Το πιο σημαντικό είναι ότι έδωσες χαρά και κουράγιο με το
χαμόγελό σου σε όλους μας όταν το είχαμε ανάγκη. Και φέτος το είχαμε πολύ
ανάγκη… Όλοι. Ειδικά η γιαγιά… Αλλά εσύ με την αθωότητα της ηλικίας σου, τα
λογάκια και τις αγκαλιές σου έδωσες φως
και χαρά κι αυτό ήταν αρκετό για να ξεπεραστούν όλα…
Η χρονιά που πέρασε δε θα ξανάρθει κι εσύ δε θα γίνεις ποτέ
ξανά τεσσάρων… Θα μεγαλώσεις, θα ψηλώσεις και θα ανοίξεις τα φτερά σου για
πρωτόγνωρους προορισμούς. Και τότε, θα διαβάζεις όσα σου γράφω τώρα και θα
χαμογελάς… Αυτά και οι φωτογραφίες σου θα αποτελούν τη μοναδική απόδειξη ότι
ήσουν κι εσύ κάποτε τόσο μικρούλης, ένας τοσοδούλης μπόμπιρας, γιατί εσύ δε θα
το θυμάσαι… Αλλά η μανούλα θα σου θυμίζει πάντα όσα έζησες και κυρίως θα σου
θυμίζει το πόσο σημαντικός ήσουν και θα είσαι για τη ζωή μας… Σ’ αγαπώ
απεριόριστα… Να τα εκατοστίσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου