"Στο σχολείο και σήμερα ήταν καταπληκτικά! Η δασκάλα μας μίλησε για τα σχήματα και φτιάξαμε έναν τρίγωνο, έναν στρογγυλό κι έναν τετράγωνο άνθρωπο! Αυτοί οι τρεις γίναν φίλοι και αντάλλαξαν τα καπέλα τους!"
"Το μεσημέρι δεν ήθελα να φάω αρακά και έμεινα νηστικός... Ούτε να κοιμηθώ ήθελα κι έκατσα στο δωμάτιό μου να ζωγραφίσω... Ήμουν στενοχωρημένος, γιατί ο φίλος μου στο σχολείο μου είπε πως δε με αγαπάει, επειδή του πήρα το αυτοκινητάκι από τα χέρια..."
"Το απόγευμα πήγαμε με το μπαμπά να παίξουμε μπάσκετ κι ήταν και κάτι μεγάλα παιδιά που έβλεπαν τον μπαμπά να καρφώνει στο καλάθι κι έλεγαν 'ουαου!' και γω τους είπα 'ο μπαμπάς μου είναι!'"
"Μ' αρέσει που μου διαβάζει η μαμά το βράδυ παραμύθια... Περισσότερο μ' αρέσει που μου λέει ιστορίες για τότε που ήταν κι αυτή μικρή. Μ' αρέσει που με κάνει σφιχτά αγκαλίτσα και με παίρνει εκεί ο ύπνος.. "
Φαντάζεστε να γραφανε τα παιδιά μας ημερολόγιο; Γι' αυτά τα απλά τα καθημερινά... Για τους φόβους τους, τις ανησυχίες τους, για όσα τους αρέσουν και όσα απεχθάνονται.. Για όλα αυτά που δε θα θυμούνται όταν μεγαλώσουν γιατί δε θα τα θυμάσαι ούτε κι εσύ να τους τα πεις. Αυτά τα ασήμαντα, τα απλά, που ξεχνιούνται με το χρόνο, σβήνουν... Αυτά που όταν συνέβησαν, όμως, ήταν συνταρακτικά γεγονότα. Αυτές οι μικρές στιγμές που ξεθωριάζουν την επόμενη κιόλας μέρα. Στιγμές που όταν μπαίνουν η μία πλάι στην άλλη συνθέτουν μια ολόκληρη ζωή...
Μια ζωή που περνά και αφήνει πίσω της μόνο τα σημαντικά: ο Κωστάκης περπάτησε 13 μηνών, η Ελενίτσα έβγαλε το πρώτο της δοντάκι 5 μηνών, η Κατερίνα πήγε στα προνήπια γύρω στα 4, ο Παύλος δεν κοιμόταν στο δωμάτιό του μέχρι τα 6, η Ειρήνη έσπασε το χέρι της τις Απόκριες στη β' δημοτικού...
Αυτά δε γράφουμε οι περισσότερες μανούλες σε κάτι μεγάλα βιβλία σαν άλμπουμ με τις πρώτες φορές των παιδιών μας; Αυτά δε θεωρούμε όλες μας σημαντικά; Συνήθως συνοδεύουμε την εκάστοτε πληροφορία και με την αντίστοιχη φωτογραφία για τη θυμόμαστε. Να τη θυμόμαστε γιατί φοβόμαστε ότι θα την ξεχάσουμε..
Όπως αυτές τις μικρές στιγμές... Τη μέρα που σου είπε πρώτη φορά "σ'αγαπώ", χωρίς να το πεις εσύ πρώτη. Τότε που σου ζήτησε να μην πας στη δουλειά εκείνη τη μέρα, αλλά να κάτσεις μαζί του να παίξετε στην αυλή. Εκείνο το βράδυ που ήρθε και χώθηκε ανάμεσά σας στο κρεβάτι γιατί είδε εφιάλτη και για να ξανακοιμηθεί σου χάιδευε τα μαλλιά. Το μεσημέρι εκείνο που σου έλεγε την προσευχή που λένε στο σχολείο όταν τρώνε "σ' ευχαριστώ Θεέ μου που..." κι όταν τελείωσε σου είπε πως έχει άλλη μια προσευχή που έβγαλε μόνος του και είπε "σ' ευχαριστώ θεέ μου που μου 'δωσες την πιο καλή μανούλα" κι εσύ απλά δάκρυσες. Όπως δάκρυσες όταν έγραψε για πρώτη φορά μόνος του το όνομα του. Και εκείνη τη μέρα που δεν ήθελε να βάλει τα παπούτσια του να φύγετε κι όταν του είπες ότι θα φύγεις μόνη τελικά εμφανίστηκε με παπούτσια, μπουφάν, σκούφο και γάντια και είπε με χαμόγελο" πού είπαμε ότι πάμε;".
Αυτές, αυτές οι στιγμές γιατί να ξεθωριάζουν, γιατί να χάνονται... Κι όταν χάνονται που πάνε; Που αποθηκεύονται; Πού στο καλό βρίσκονται; Γιατί δεν τις βρίσκω; Σπάω το κεφάλι μου... Γιατί δε θυμάμαι τι έκανα στο νηπιαγωγείο; Πώς περνούσε η μέρα μου στα 4; Στα 5; Αχ να υπήρχε ένα ημερολόγιο από τότε... Αχ...
Αχ! Έχω μια ιδέα! Θα αρχίσω να γράφω εγώ ημερολόγιο για τα παιδιά μου! Θα γράφω αυτές τις μικρές,καθημερινές,μαγευτικές στιγμές των νηπιακών και όχι μόνο χρόνων. Το πρωί μιας ανοιξιάτικης Τρίτης, το απόγευμα μιας βροχερής Τετάρτης, το βράδυ μιας ηλιόλουστης Πέμπτης... Αυτές τις στιγμές που αν τις κολλήσεις βρίσκεις πάνω τους θησαυρούς.. Ανεκτίμητους θησαυρούς που δεν αγοράζονται, δε χαρίζονται, δεν μοιράζονται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου