Σε αυτά τα μάτια τα μελαγχολικά, τα μικροσκοπικά
Τα δίχως συναίσθημα πια
Χρωστάμε μια συγγνώμη
Στα βλέμματά τους τα απορημένα
Τα βλέφαρα τα δακρυσμένα
Οφείλουμε να απολογηθούμε
Δικαιολογία καμιά να μη σκαρφιστούμε
Και μια φορά ειλικρινά πια να παραδεχτούμε
Την αποτυχία μας
Στα χέρια εκείνα τα αδειανά
Που αφησανε μια ανδρική αγκαλιά
Στο φόβο τους παραδομένα
Στην ανασφάλεια καταδικασμένα
Θα πρέπει αληθινά να εξηγηθούμε
Δίχως υπεκφυγές να πούμε
Πώς αποτύχαμε
Σε εκείνα τα σκυμμένα τα κεφάλια
Που προχωράνε χωρίς προορισμό
Χωρίς ελπίδα σε έναν δρόμο δίχως γυρισμό
Στραμμένα προς το άγνωστο, το σκοτεινό
Το ανοίκειο και το παγερό
Θα πρέπει να ομολογήσουμε
Με θάρρος να το ξεστομίσουμε
Συγγνώμη να ζητήσουμε
Στα προσωπάκια τα μικρά
Που πάγωσαν μια βραδιά
έχουμε χρέος με το κεφάλι χαμηλά
να πούμε ταπεινά
Συγγνώμη
Σε εκείνες τις ψυχές που στέρεψαν
Όσο τα περιθώρια στένεψαν
Κι από αισθήματα στράγγιξαν
Έκλαψαν κι εξαφάνισαν
Τα ίχνη της παιδικότητας
Αυτής της αθωότητας
Που με απορία μας κοιτά
Με απόγνωση αναζητά
Μια εξήγηση
Όχι, η συγγνώμη δεν αρκεί
Φαίνεται τόσο φτηνή
Ας δείξουμε με πράξεις τη μετάνοια
Ας δράσουμε όλοι μαζί
Για να 'ρθει η ανέλπιστη αλλαγή
Να λούσει εκείνα τα παιδιά
Με ειρήνης φως, γέλια, χαρά
Κι ας ορκιστούμε μια φορά
Ειρήνη ειρήνη μες στην καρδιά!
Ζησιοπούλου Βασιλική, φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου