Βρίσκομαι σ’ αυτή τη φάση της
ζωής μου που τα υποκοριστικά έχουν αντικαταστήσει πλήρως τον υπερθετικό βαθμό
και τη γενικότερη υπερβολή της πρώτης νιότης… Κάποτε όλα μας φαίνονταν μεγάλα,
εντυπωσιακά και ευφάνταστα!!! Η πρώτη μας φορά στο club, το φοιτητικό μας σπίτι, οι πρώτες
μας διακοπές με φίλους και άλλα πολλά γεγονότα και στιγμές φάνταζαν σαν
υπερθέαμα στα μάτια μας και η αξία που δίναμε σε όλα αυτά ήταν τεράστια… Τώρα,
όλα αυτά έχουν λάβει διαφορετικές διαστάσεις… Τώρα έχουμε το σπιτάκι μας, τα παιδάκια μας, τη δουλίτσα μας… Όλα σε υποκοριστικό βαθμό… Όλα μικρά,
τοσοδούλικα, σα να είναι ασήμαντα, σα να μην έχουν αξία…
Κι όμως, τα υποκοριστικά δείχνουν
μια ωριμότητα. Έχει φύγει ο παρορμητικός ενθουσιασμός κι όλα εμφανίζονται στην
πραγματική τους διάσταση. Κι έτσι, είναι ίσως πιο εύκολο να τα εκτιμήσουμε όλα
αυτά… Εκτιμάμε διαφορετικά το «ποτάκι» από τις «ποτάρες», την «ταβερνούλα» από
την «φοιτητική πίτσα με το μέτρο» και τις «διακοπούλες» από το «δεν είδα πώς
ήταν το νησί, κοιμόμουν όλη μέρα, δεν μπορούσα να συνέλθω από το ξενύχτι».
Τα υποκοριστικά αυτά μου παρέχουν
και μια ασφάλεια. Είναι τόσο μικρά και μπορώ να τα ελέγχω, να τα διαχειρίζομαι,
να τα προστατεύω.
Επίσης, τα υποκοριστικά φανερώνουν
και μια αγνότητα, μια αθωότητα… Πώς λέμε «μωράκι, καρδούλα, ψυχούλα μου» και
χρησιμοποιούμε υποκοριστικά απευθυνόμενοι στο παιδί μας; Ε, κάπως έτσι… Γιατί
όλα αυτά δείχνουν προστασία, φροντίδα, νοιάξιμο… Ξεχυλίζουν από συναίσθημα.
Είναι γεμάτα αγάπη…
Έτσι, λοιπόν, συμβαίνει και με τα
υποκοριστικά της δικής μου ζωής. Όταν συναντώ κάποιο γνωστό από τα παλιά και με
ρωτάει τι κάνω, ποια είναι τα νέα μου, χρησιμοποιώ πάλι αυτά τα υποκοριστικά
για να περιγράψω όσα θέλω να του πω. «Ξέρεις μωρέ, δουλίτσα, παιδάκια, σπιτάκι…». Χωρίς λεπτομέρειες, χωρίς
εξηγήσεις... Μπορεί ο ίδιος να μου περιγράψει μια δική του κατάσταση ολωσδιόλου
αντίθετη με την υπερβολή και τον υπερθετικό να δεσπόζουν σε κάθε του πρόταση. «Δουλεύω
σε μια μεγάλη εταιρεία, παίρνω πάρα πολύ καλά λεφτά, κάνω ταξίδια σε όλο τον
κόσμο, ζω σε ένα τεράστιο ουρανοξύστη…».
Για μένα, όμως, η υπερβολή και ο
υπερθετικός βρίσκονται μέσα στο μικρό σπιτάκι,
είναι πάντα στη δουλίτσα και μου τα
επιβεβαιώνουν καθημερινά τα παιδάκια
μου! Γιατί η καθημερινότητα μιας οικογένειας με μικρά παιδιά μόνο υπερβολή
μπορεί να κρύβει, με εντάσεις, τρέξιμο, αγώνα, φωνές, δάκρυα, γέλια μέχρι δακρύων
και τόσο συναίσθημα που κάνει την κάθε μέρα ξεχωριστή!
Δεν αλλάζω με τίποτα, λοιπόν, τα
υποκοριστικά μου. Και ξέρετε γιατί; Γιατί πριν λίγο, πριν κοιμηθούν τα παιδιά,
μου είπαν «καληνύχτα μανούλα…» κι
αυτή η κατάληξη με έκανε να νιώσω όπως καμία
άλλη υπερβολική κατάληξη σε οποιαδήποτε λέξη που προστίθεται για εντυπωσιασμό ή
οποιοδήποτε άλλο λόγο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου