Θυμάμαι όταν ήμουν έφηβη πως δε με χωρούσε το σπίτι. Ένοιωθα πως οι τοίχοι με πλάκωναν και όλα με ενοχλούσαν. Μου άρεσε το σχολείο και το φροντιστήριο γιατί έβγαινα από το σπίτι, περπατούσα, συναντούσα φίλους, γνωστούς... Δε θυμάμαι Σαββατόβραδο να έμεινα ποτέ μέσα, εκτός αν ήμουν άρρωστη ή αν έλειπε η παρέα. Και εκείνα τα Σαββατόβραδα ήταν πραγματικά εφιαλτικά. Το διαγώνισμα της Κυριακής στο φροντιστήριο ήταν σωτήριο τελικά, γιατί συνοδευόταν και από βόλτα, ενώ το έκτακτο μάθημα της Παρασκευής ζητούσαμε από τον καθηγητή να γίνει βράδυ για να κολλήσουμε καμιά επιπλέον ώρα μετά για σουλάτσο.
Η μόνη επιλογή μου μέσα στο σπίτι ήταν το σταθερό τηλέφωνο που γινόταν σκουλαρίκι για κανένα δίωρο. Το έκλεινα μετά από καμιά δεκαπενταριά απειλές που εκτόξευε η μαμά η οποία ήθελε να μιλήσει κι εκείνη. Για τηλεόραση δεν το συζητάω... Όταν δεν έβλεπε ο μπαμπάς ειδήσεις, ποδοσφαιρικό αγώνα ή γουέστερν (!), καθόμουν για να χαζέψω καμιά ελληνική ταινία... Αυτές που ήθελα να δω μου απαγορεύονταν ή δεν τολμούσα εγώ να τις επιλέξω μπροστά στους γονείς. Βλέπεις, η τηλεόραση ήταν σε κοινή θέα στο σαλόνι. Ακόμα κι όταν πήραμε δεύτερη για την κρεβατοκάμαρα τα πράγματα ήταν ελεγχόμενα...
Έτσι, κατέφευγα στο διάβασμα αναγκαστικά στην αρχή, κατ' επιλογήν στη συνέχεια. Άρχισα να διαβάζω βιβλία με μανία. Α! και να κρατώ ημερολόγιο. Ακόμα γελάω όταν διαβάζω τι έγραφα... Πόσο καλό μου έκανε ... Καμιά φορά σκέφτομαι πως είμαι τυχερή που δεν είχα τόσες σειρήνες να τραγουδάνε δελεαστικά γύρω μου αποσπώντας μου την προσοχή από το διάβασμα. Ομολογώ πως δεν ξέρω αν θα περνούσα στο Πανεπιστήμιο εάν είχα όλες αυτές τις επιλογές που προσφέρει σήμερα το ίντερνετ...
Πραγματικά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν εάν έπρεπε να παραμείνουμε σπίτι για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, όπως τώρα, εκείνη την εποχή; Τι θα κάναμε; Οι σημερινοί έφηβοι στήνουν διαδικτυακά τραπέζια και πίνουν όλοι μαζί τον καφέ τους. Παρακολουθούν διαδικτυακές συναυλίες, ταινίες, σειρές, ακόμη και θεατρικές παραστάσεις. Μπορούν να δουν αστεία βίντεο ή να δημιουργήσουν τα δικά τους. Παίζουν παιχνίδια, κάνουν πλάκες, γίνονται μίμοι, χορευτές, ηθοποιοί... Δημιουργούν το δικό τους ιντερνετικό κανάλι, αναζητούν νέα ενδιαφέροντα. Διαβάζουν e-books, μαθαίνουν ξένες γλώσσες, επισκέπτονται μουσεία, βιβλιοθήκες, περπατούν εικονικά στη Wall street ή στα Ηλύσια Πεδία...
Πόσο τυχεροί... Αλλά και πάλι... Είναι περιορισμένοι, έχουν απαγορεύσεις... Δεν μπορούν να βγουν όποτε θέλουν, να μαζευτεί η παρέα, να πάνε σε ένα μπαράκι, μια εκδρομή, μια βόλτα στη θάλασσα... Και τότε καταλαβαίνουν κι αυτοί κι εμείς το ανεκτίμητο αγαθό, την υπέρτατη αξία... Ελευθερία... Το αίσθημα να νιώθεις ελεύθερος... Η μόνη αξία... Το μόνο αγαθό που εκτιμάς μόνο όταν σου στερηθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου