Καραντίνα λένε. Θα περάσουμε δύσκολα λένε ... Λες και δεν την πέρασα την καραντίνα ήδη δύο φορές... Δύο μωρά, δύο καραντίνες... Κι άντε εγώ έκανα δύο μωρά, άλλες που κάνανε περισσότερα; Τότε που έπρεπε να κάτσω σπίτι λόγω της λοχείας σαράντα ημέρες!!! Σαράντα!!! Εγώ έκατσα είκοσι για να είμαι ειλικρινής. Είκοσι μέρες που δε θέλω να θυμάμαι...
Όλοι ήταν χαρούμενοι, χαμογελαστοί... Εγώ δεν μπορούσα να γελάσω. Με τραβούσαν τα ράμματα. Κοιτούσα το μωρό μου κι αναρωτιόμουν τι να το κάνω; Γιατί κλαίει; Τι συμβαίνει; Τι μου συμβαίνει; Γιατί κλαίω ασταμάτητα; Πρέπει να είμαι χαρούμενη; Γιατί δεν μπορώ να του τραγουδήσω ούτε ένα τραγούδι; Πάλι αυτός ο λυγμός μου ανεβαίνει στο λαιμό σαν κόμπος...
Πνιγόμουν. Έβγαινα στο μπαλκόνι κι έπαιρνα βαθιές ανάσες να συνέλθω. Έβλεπα τον κόσμο να πηγαινοέρχεται, τον άνδρα μου να σηκώνεται κάθε πρωί για τη δουλειά, να φεύγει το απόγευμα για ψώνια, να πετάγεται στην πεθερά για ταπεράκια φαγητού...
Εγώ γιατί είμαι εδώ; Τι κάνω εδώ; Πάρε με μαζί σου. Δώσε μου λίγη από την ελευθερία σου. Λυπήσου με. Δεν αντέχω.
Και όσο περνούσε ο καιρός τόσο συνήθιζα την καθημερινότητά μου. Άρχισε να μου αρέσει το πρωινό χουζούρι και απολάμβανα τη μεσημεριανή ραστώνη. Όλα άρχισαν να γίνονται πια συνήθεια. Κι ο καιρός πέρασε. Και ο μικρός μεγάλωσε. Και η ζωή στο σπίτι είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Όταν, μάλιστα, ήρθε ο καιρός να ανακτήσω την ελευθερία μου, μου κακοφάνηκε... Τελείωσαν τα βαρετά πρωινά, τα ανούσια μεσημέρια, τα ατελείωτα βραδιά...
Και τότε, εκτίμησα εκείνες τις στιγμές, τις δύσκολες, τις περιορισμένες.
Τώρα, δεν είμαι μόνη. Είμαστε όλοι. Κι απολαμβάνω κάθε στιγμή. Γιατί δε θα κρατήσει πολύ. Όλα θα γίνουν όπως πριν. Και τότε, θα αναπολώ αυτές τις αγκαλιές, τα φιλιά, τις χειροτεχνίες, τα γέλια, τα παιχνίδια, που δε γίνονται βιαστικά, ούτε με περιορισμούς.
Όλα αυτά που γίνονται ελεύθερα!!! Γίνονται με τους δικούς μου όρους! Τους δικούς μου χρονικούς περιορισμούς! Είμαι ελεύθερη! Κάνω στο σπίτι μου ό,τι θελω, όποτε το θέλω!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου