Ήταν εκείνο το κορίτσι του Λυκείου που καθόταν μόνο του σε ένα παγκάκι στη σχολική εκδρομή και άκουγε μουσική με τα ακουστικά της. Κουνούσε ρυθμικά το κεφάλι της και κοιτούσε τις συμμαθήτριές της που έπαιζαν βόλεϋ. Τι να σκεφτόταν άραγε; Θα μπορούσε να περπατήσει γύρω από το γήπεδο όπως άλλα κορίτσια που έκαναν το ίδιο ανταλλάσσοντας απόψεις για τα γκομενικά τους. Κάποιες άλλες λίγο πιο πέρα είχαν βάλει δυνατά τη μουσική και προσπαθούσαν να βγάλουν μια χορογραφία...
Όση ώρα ήμουν στο γήπεδο για την πρωινή μου προπόνηση, πάντως, δεν την είδα να κουνιέται από το παγκάκι. Δεν είδα ούτε τα μάτια της... Ήταν θλιμμένα; Δακρυσμένα; Κοιτούσε με ζήλια; Μήπως με οργή; Μένος; Κρυβόταν πίσω από τα γυαλιά ηλίου...
Μου έκανε εντύπωση εκείνο το κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά και συνέχισα να τη σκέφτομαι όλες αυτές τις μέρες. Κι ύστερα μου είπαν τα παιδιά στο φροντιστήριο πως αύριο είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού και μου ήρθε πάλι η εικόνα της στο νου. Ίσως να μην ίσχυε τίποτα από όσα υπέθεσα ότι μπορεί να περνά το κορίτσι αυτό στο σχολείο του. Ίσως, πάλι, τα πράγματα να είναι ακόμα χειρότερα. Δε θα μάθω ποτέ. Θα συνεχίσω τη ζωή μου. Όπως όλοι. Και κάποια στιγμή μπορεί να ακούσουμε για ένα κορίτσι που έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Ένα αγόρι που έψαξε τεχνητούς παραδείσους στα ναρκωτικά, ένα άλλο που έμπηξε ένα μολύβι στην παλάμη ενός συμμαθητή του που το κορόιδευε επειδή ήταν γκέι, υπέρβαρο, μετανάστης, "φυτό"...
Και για όλα αυτά ποιος φταίει; Πόσο γραφική έχω καταντήσει πια; Ναι, ναι. Εμείς. Εμείς οι γονείς που άθελά μας (ή ηθελημένα) γινόμαστε η φωνή του παιδιού μας, σηκώνουμε το χέρι του και υποκινούμε τις πράξεις του.
Εσύ, που έκανες φασαρία στη δασκάλα που "τόλμησε" να βάλει την κόρη σου να κάτσει με το "γυφτάκι". Εσύ, που μάλωσες το γιο σου που δεν ντράπηκε να φέρει στο σπίτι για play station αυτόν που η μάνα του καθαρίζει σκάλες. Εσύ, που χαίρεσαι με το γιόκα σου που είναι και πολύ άντρας και έχει τη μία και την άλλη όποτε γουστάρει, χωρίς να υπολογίζει τελικά καμία. Ή εσύ, που μιλάς υποτιμητικά για τους βρωμιάρηδες που ήρθαν στη χώρα, ή για τη γυναίκα σου που δεν είναι άξια να κάνει σωστά ένα φαγητό της προκοπής. Εσύ που παρκάρεις στη θέση αναπήρων γιατί μπορείς, αλλά αν το κάνει κάποια άλλη, πετάς το κορυφαίο "γυναίκα είναι, και μάλιστα ξανθιά, τι περιμένεις;".
Υπερβολική; Ειλικρινής; Ένοχη; Δίκαιη; Δεν ξέρω τι είμαι. Ξέρω, όμως, πως τρέμω στην ιδέα να μου τηλεφωνήσουν από το σχολείο και να μου πουν πως τα παιδιά μου πρόσβαλαν, χλεύασαν ή έκαναν ένα άλλο παιδί με τα λόγια τους σκουπίδι. Γιατί τότε, θα αισθανθώ εγώ το σκουπίδι. Θα αισθανθώ ότι κάτι δεν έκανα σωστά.
Υπάρχουν πολλά κορίτσια εκεί έξω που κοιτούν με απλανές βλέμμα πίσω από γυαλιά ηλίου τους υπόλοιπους χαρούμενους κι ανέμελους συμμαθητές τους. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για τα παιδιά αυτά, τουλάχιστον ας μην γίνουμε η αιτία να υπάρξουν κι άλλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου