Αναζήτηση

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2020

Κοιτώ, αλλά δε βλέπω. Ακούω, αλλά δεν καταλαβαίνω... Κάτι δεν πάει καλά...


Ειδήσεις, πληροφορίες, καταιγισμός δεδομένων... Πόσο δύσκολο είναι να τα διαχειριστεί κανείς όλα μαζί; Ειδικά αν είναι παιδί ή έφηβος. Δυστυχώς τα νέα παιδιά έχουν μάθει να βλέπουν και όχι να κοιτούν. Να ακούν και όχι να καταλαβαίνουν. Και ακούν πολλά. Βλέπουν ακόμα περισσότερα. Ίσως περισσότερα από όσα μπορούμε εμείς οι "μεγάλοι" να φανταστούμε. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι μόνο να βλέπουν και να ακούν.

Πρέπει να τους μάθουμε εμείς να βλέπουν κι όχι μόνο να κοιτούν. Να ακούν λίγα και να καταλαβαίνουν περισσότερα. Να εμπεδώνουν κι όχι απλώς να διαβάζουν. Να συμπάσχουν, να συμπονούν, όχι να λυπούνται. Έχουν γίνει όλα επιφάνεια, το βάθος απουσιάζει. Η απλοποίηση έφερε τη ρηχότητα και η ευκολία την αδράνεια.

Τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν να διεκδικούν, όχι να υπομένουν. Να μιλάνε κι όχι να ακούγονται. Είναι σημαντικό να παθιάζονται, αντί να εκτελούν, να προβληματίζονται αντί να αναρωτιούνται. Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν αντί να είναι καχύποπτοι γίνονταν πιο δοτικοί; Αν στη χούφτα τους έβαζαν άλλες παλάμες κι όχι ηλεκτρονικές συσκευές; Αν αγκάλιαζαν και δεν άγγιζαν μόνο, αν γελούσαν και δεν χασκογελούσαν, αν αγαπούσαν κι όχι μόνο ποθούσαν...

Έτσι, θα διεκδικούσαν, θα μάχονταν, θα προσπαθούσαν, θα αγωνίζονταν. Θα μπορούσαν να κατανοήσουν, να ερμηνεύσουν, να εξηγήσουν... Κι όταν έχεις τις απαντήσεις, σου φταίνε όλο και λιγότερα. Κι έτσι στρέφεις το βλέμμα στα πιο σημαντικά, στα ουσιώδη. Αυτά που αξίζουν, αυτά που χρειάζονται.

Περιττό να επαναλάβω ότι όλα ξεκινούν από εμάς τους ίδιους. Τους "μεγάλους". Που αποτελούμε πάντα το παράδειγμα. Που κι εμείς κοιτάμε τους βαθμούς του παιδιού και δε βλέπουμε την προσπάθειά του. Λυπόμαστε τον αδικοχαμένο πατέρα και δεν συμπάσχουμε με τη χαροκαμένη μάνα. Που εκτελούμε τη δουλειά μας για να πάρουμε το μισθό και δεν προσπαθούμε να την κάνουμε όσο καλύτερα γίνεται. Που δεν μας αρέσει η δουλειά μας, αλλά υπομένουμε. Που βάλαμε την οθόνη ανάμεσά μας και βγάλαμε τα βλέμματα όλο υπονοούμενο. Που ζούμε, αλλά δε βιώνουμε...Τι; Δεν το κάναμε;


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου