Πριν θέσεις νέους στόχους για το 2020 αναρωτήσου γιατί δεν υλοποιήθηκαν αυτοί του 2019. Θα μου πεις, κάποια πράγματα δεν περνάνε από το χέρι μας και θα συμφωνήσω μαζί σου. Δυστυχώς δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα. Αυτά που ελέγχουμε. Για αυτά μιλάω.
Διαβάζω τις τελευταίες μέρες από "διασήμους" και μη στο instagram, μαζί με τις ευχές τους και το "χρυσό κανόνα" για το νέο έτος. Προκριματικές δηλώσεις του τύπου "...να χαμογελάς περισσότερο, να είσαι πιο γενναιόδωρος, να λες σ'αγαπώ, να βλέπεις πιο συχνά τους δικούς σου, να αφιερώνεις περισσότερο χρόνο στον εαυτό σου, να αγαπάς τον εαυτό σου, να τον φροντίζεις περισσότερο, να τρως πιο υγιεινά, να αθλείσαι, να διαβάζεις περισσότερο, να είσαι πιο δοτικός..." και πολλά άλλα ακόμη πιο μεγελεπήβολα και πομπώδη.
Το ερώτημα για εμένα είναι, τι πήγε στραβά όλο τον προηγούμενο χρόνο και δεν έκανες όσα δήλωσες πέρσι τον ίδιο καιρό; Και ακόμα, όλα αυτά είναι πραγματικοί στόχοι ή γενικότερη στάση ζωής που θα έπρεπε να υιοθετούμε ούτως ή άλλως στη ζωή μας; Το να είσαι δοτικός, γενναιόδωρος, να λες σ' αγαπώ, δεν αποτελούν βασικές αξίες της ζωής; Γιατί να τις θυμόμαστε μονάχα όταν αλλάζει ο χρόνος; Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν τα υιοθετούσαμε όλα αυτά στην καθημερινότητά μας δίχως να τα ξεχνάμε λίγο καιρό μετά την αλλαγή του χρόνου;
Κι έτσι περνάει πάλι ο καιρός κι έρχεται πάλι το νέο έτος και φτου κι απ' την αρχή... Πριν θέσεις, λοιπόν, τους στόχους του 2020 κάνε πρώτα τον περσινό απολογισμό σου. Ποιους από όλους αυτούς τους στόχους έθεσες και για το 2019 και τελικά δεν υλοποιήθηκαν ποτέ; Κι επιπλέον, γιατί δεν τα κατάφερες; Μήπως δεν ήταν ειλικρινείς οι στόχοι σου; Μήπως κάτι βαθύτερο σε απομακρύνει από την επίτευξή τους; Μήπως, πάλι, να περιοριστείς σε μικρότερους και πιο ρεαλιστικούς στόχους;
Τι εννοώ; Το 2019 έβαλα ως στόχο να γράψω ένα βιβλίο, κάτι που πάντα ποθούσα, αλλά δεν έβρισκα το χρόνο και να ξεκινήσω ένα μεταπτυχιακό. Το καλοκαίρι που μας πέρασε έκλεισα την τηλεόραση και άνοιξα το Word. Τελικά χρόνος υπήρχε. Το βιβλίο ολοκληρώθηκε και με την ολοκλήρωσή του μου γνωστοποιήθηκε η εισαγωγή μου στο μεταπτυχιακό που είχα κάνει αίτηση. Έτσι, είμαι ευγνώμων για το 2019 που φεύγει και πλήρης ως προς τους στόχους που έθεσα.
Όσο για το 2020, θα κρατήσω για εμένα τις σκέψεις μου. Σε εσάς θα πω μόνο πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο! Ό,τι περνάει από το χέρι μας μπορεί να συμβεί. Θα δανειστώ δυο στίχους του μεγάλου Γεώργιου Σεφέρη που συνοψίζει όσα θέλω να πω με το σημερινό μου κείμενο:
"…Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω ούτε μια στάλα."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου