Συνομιλία με έναν έφηβο

Φαντάσου, τώρα, να μην υπήρχαν τα κινητά, ε; Σκέψου πώς θα ήταν η ζωή σου. Καταρχήν, θα έπρεπε, όσο ήσουν πιο μικρός, να βγαίνεις στη γειτονιά για παιχνίδι με τους φίλους σου! Ασύλληπτο, ε; Θα έπρεπε να προβληματιστείς τι θα φορέσεις, να φτιάξεις μαλλί, να πας να φωνάξεις τους φίλους σου από τα σπίτια τους… Μπελάς… Άσε που θα έπρεπε να σκαρφιστείς και κανένα παιχνίδι με ό,τι έβρισκες στο δρόμο, πέτρες, χώμα, κλαδιά... Θα έπαιζες μέσα στην υγρασία, σε κανένα εγκαταλελειμμένο σπίτι (σκιαχτικό, ε;), θα έψαχνες βρύση να πιείς νερό, θα ίδρωνες. Άλλο και πάλι τούτο! Όταν επέστρεφες σπίτι θα ήσουν αναγκασμένος να κάνεις και μπάνιο! Ανήκουστο, φίλε μου!

Για να μην αναφέρω ότι θα ήσουν υποχρεωμένος να τηλεφωνείς στους φίλους σου από το σταθερό τηλέφωνο! Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Θα έπρεπε να συνομιλείς με τους γονείς τους αν το σήκωναν εκείνοι! Πω πω… Κουβέντα με τους γονείς τους; Ανάκριση πες το! Και μετά στο σπίτι τους όπου θα πήγαινες, οικειότητες και αστειάκια… Μπλιάχ… Κάτι ανάλογο, βέβαια, θα συνέβαινε και στο δικό σου σπίτι. Φαντάσου ότι θα έπρεπε να συζητάς για το πώς πέρασες τη μέρα σου κάθε βράδυ με τους γονείς σου! Πάλι καλά που έχουν κι αυτοί πλέον τα δικά τους κινητά και δεν ασχολούνται καν με εσένα!

Το άλλο το σκέφτηκες; Χωρίς το κινητό σου θα έπρεπε να βρεις κάτι να κάνεις τον ελεύθερο χρόνο σου. Ακριβώς αυτό που σκέφτηκες! Ναι! Θα έπρεπε να διαβάζεις λογοτεχνικά βιβλία! Αυτά για τα οποία σε πρήζουν οι δικοί σου από μικρό! Βιβλία, φίλε μου. Αυτά τα βιβλία χωρίς εικόνες! Αυτά που έχουν μόνο γράμματα, λέξεις, παραγράφους… Αυτά που έχει στη βιβλιοθήκη. Α! Η βιβλιοθήκη! Το ξέρεις ότι θα ήταν ανάγκη να την επισκέπτεσαι συχνά για να βρεις πληροφορίες για τις εργασίες του σχολείου σου; Θα καθόσουν με τις ώρες να ψάχνεις μόνος σου, λες και είσαι, ξέρω κι εγώ, κανένας επιστήμονας!

Και σε εκείνο το κορίτσι; Πώς το έλεγαν; Δανάη; Σκέψου πως θα έπρεπε να της πεις από κοντά πώς αισθάνεσαι για εκείνη! Τι ντροπή! Σίγουρα θα ήθελες να σε καταπιεί η γη μόλις θα έβλεπες την αντίδρασή της! Τι τυχερός που είσαι! Δεν είδες ποτέ το ύφος της όταν της ζήτησες να βγείτε με εκείνο το μήνυμα…

Φίλε μου, δε φαντάζεσαι πώς θα ήταν να γράφεις τα πάντα με το μολύβι σε χαρτί, να κάνεις υπολογισμούς με το μυαλό σου, να παίρνεις πρωτοβουλίες, να αυτενεργείς, να δοκιμάζεις, να διερευνάς, να ρωτάς, να τρέχεις ξέγνοιαστος στις γειτονιές, να αντικρίζεις τον άλλον κατάματα, να διαβάζεις το βλέμμα του, να είσαι αυθεντικός,  να κάνεις εικόνες με το νου σου, να ταξιδεύεις με την ψυχή σου, να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά, να ζεις. Για σένα. Όχι για τους άλλους!

Φίλε μου, δεν ξέρεις πόσο τυχερός είσαι…