Το "μεγάλο" σχολείο

     

        Φέτος είμαι κι εγώ μία από αυτές τις μανούλες που έστειλαν το πρώτο παιδάκι τους στο "μεγάλο" σχολείο, στο Δημοτικό. Είμαι από αυτές τις μανούλες που ενθουσιάστηκα με τα ψώνια, την τσάντα, τα τετράδια, την κασετίνα, τα μολύβια... Περίμενα πώς και πώς τα πρώτα βιβλία, τα έντυσα για να μη σκιστούν, κόλλησα ετικέτες με το όνομα του μικρού στο εξώφυλλο και τα ξεφύλλισα όταν εκείνος πήγε για ύπνο. Αναμένω με ανυπομονησία τις εργασίες στο σπίτι, που θα βάζει η δασκάλα, μέσα από τις οποίες το παιδί μου θα μάθει τον κόσμο. Θέλω να δω τους συμμαθητές του, τους μελλοντικούς φίλους του, αυτούς που θα καλεί στα πάρτι του, αυτούς στους οποίους θα λέει τα μυστικά του. Είμαι αυτή η μανούλα που ζει μαζί με το παιδί της όλα αυτά τα πρωτόγνωρα συναισθήματα. Αλλά... δεν πρόκειται για τα ίδια συναισθήματα που είχα εγώ όταν ήμουν εγώ στη θέση του.

         Αυτές τις μέρες νοστάλγησα τα δικά μου παιδικά χρόνια. Θυμάμαι ακόμα το γαλάζιο φορεματάκι που φορούσα στον αγιασμό της Α' Δημοτικού. Έτρεμε κι εμένα το χέρι μου μέσα στη χούφτα της μαμάς μου, όπως το δικό του. Στα μάτια του δεν είδα τον ενθουσιασμό που εγώ έχω τώρα, αλλά το φόβο που είχα κι εγώ τότε. Τα μεγάλα παιδιά μου φαινόταν πελώρια και το σχολείο χαοτικό. Τη δασκάλα μου την έβλεπα γριά και το διευθυντή τον έτρεμα. Μέσα στην τάξη ένοιωθα ανασφάλεια και στο διάλειμμα κοιτούσα τα κάγκελα μπας κι εμφανιστεί η μαμά μου. Θυμάμαι όταν επιτέλους την έβλεπα στο σχόλασμα, έτρεχα στην αγκαλιά της κι ανακουφιζόμουν.

               Στο μέλλον το αγάπησα το σχολείο μου, συνήθισα το διάβασμα, έκανα φιλίες που κρατώ μέχρι σήμερα. Στο "μεγάλο" σχολείο, πέρασα μερικά από τα καλύτερά μου χρόνια. Και λέω, τα καλύτερα, τολμώντας να τα συγκρίνω με τα φοιτητικά και να κερδίσουν στα σημεία τα μαθητικά, γιατί ήταν τα πιο αγνά, τα πιο τρυφερά, τα πιο ανέμελα. Ήταν τα χρόνια στα οποία θα κάνεις για πρώτη φορά όλα όσα αργότερα θα επαναλαμβάνονται χωρίς τον ίδιο ενθουσιασμό.
             Μακάρι να μπορούσε να τα δει κι ο μικρός μου έτσι, να του πω πόσο τυχερός είναι που φέτος θα πάει πρώτη φορά χωρίς τους γονείς εκδρομή με το σχολείο. Αργότερα, θα χρειαστεί να κάνει για πρώτη φορά παρέλαση εκπροσωπώντας το σχολείο του. Στο ίδιο σχολείο θα σκιρτίσει για πρώτη φορά η καρδούλα του για κάποιο κορίτσι, που, φυσικά, θα μισεί, δε θα θέλει να τη βλέπει και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μας πείσει ότι δεν νοιώθει ερωτευμένος.
             Σ' αυτό το σχολείο, σε εκείνες τις αίθουσες, ανάμεσα σε τοίχους και χαμογελαστά πρόσωπα θα μάθει να σκέφτεται, να κρίνει, να συγκρίνει, να βλέπει τον κόσμο με ανοιχτά τα μάτια. Εκεί θα αποκτήσει ομαδικό πνεύμα, θα συναγωνιστεί, θα γίνει καλύτερος. Στο σχολείο θα μάθει να έχει υπομονή, να σέβεται, να εκτιμά, να αγαπά, να πειθαρχεί, να ευγνωμονεί, να μοιράζεται. Στους κόλπους του θα ωριμάσει, τα γεγονότα που θα αντιμετωπίσει θα του δώσουν σοφία, θα τον κάνουν πιο δυνατό.
                Γι' αυτό, μικρέ μου, παιδάκια όλου του κόσμου, που τρέμει το χειλάκι σας κάθε πρωί που ξυπνάτε για να πάτε σχολείο, που δένεται κόμπος το στομάχι  σας και θέλετε απλά να το βάλετε στα πόδια, κάντε λιγάκι υπομονή. Κοιτάξτε το δάσος κι όχι μόνο το δέντρο. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω, είστε ακόμα τόσο μικρούληδες και δε φτάνετε να δείτε καλά. Αλλά... Έλα μικρέ μου, θα σε σηκώσω στους ώμους μου, από εκεί ψηλά θα τα δεις όλα ξεκάθαρα. Θα σε κρατώ γερά για να μην πέσεις ποτέ από εκεί πάνω, θα σε στηρίζω όσο χρειαστεί μέχρι να δεις καθαρά όλα όσα ποθεί η ψυχή σου, όλα όσα θα σε κάνουν επιτέλους να χαμογελάσεις.

Καλή σχολική χρονιά σε όλους