Το καλοκαίρι έχω την τύχη να βρίσκομαι εκτός δουλειάς για περίπου 2,5 μήνες (ίσως λίγο λιγότερο), ως εκπαιδευτικός στον ιδιωτικό τομέα. Ξέρω, ξέρω, πολλοί θέλετε να με βρίσετε γι' αυτό, αλλά, τι να κάνω βρε παιδιά; Τυχερά είναι αυτά... Από τη μέρα, λοιπόν, που τελειώνω τη δουλειά με πιάνει μια ακατάσχετη μανία για... δουλειές!!! Ξεκινάω τη γενική καθαριότητα βγάζοντας το χειμώνα από το σπίτι μας. Κι από μέσα μας!!! Το ίδιο δεν κάνετε κι εσείς; Φέτος το καλοκαίρι, όμως, αποφάσισα εκτός από το να διώξω τη σκόνη, να διώξω και πολλά αντικείμενα για να αναπνεύσουν οι ντουλάπες από χώρο.
Δε μπορείτε να φανταστείτε τι βρήκα μπροστά μου! Από μαγιώ και σορτσάκια στα οποία δε χωράει ούτε η μία πλευρά μου, μέχρι καπέλα και τσάντες μιας άλλης εποχής - βεστιάριο κανονικό! Για να μην πω για πορτοφόλια που είχαν μέσα παλιά εισιτήρια (Βέροια-Θεσσαλονίκη, φυσικά), τηλεκάρτες (Oh God!!!), μέχρι και δηλώσεις του Πανεπιστημίου βρήκα με τα μαθήματα του 6μήνου! Φωτογραφίες, cd, κασέτες(!!!), παλιά περιοδικά, εισιτήρια από συναυλίες, διαφημιστικές κάρτες από τα αγαπημένα μου μαγαζιά, ευχετήριες κάρτες από τις κολλητές μου με συνοδεία των κεριών από τις τούρτες γενεθλίων, 22, 23, 24... και βάλε...
Βάλε χρόνια, βάλε αναμνήσεις, νιάτα, φίλους, στιγμές, ξενύχτια, εμπειρίες... Τι να κρατήσεις και τι να πετάξεις τελικά από όλα αυτά; Αναπολώντας τις στιγμές του παρελθόντος μαζί με όλα αυτά τα αντικείμενα θυμήθηκα κι ανθρώπους. Ανθρώπους με τους οποίους δημιούργησα όλες αυτές τις αναμνήσεις και αποτέλεσαν κομμάτι αυτών. Όμως, πού βρίσκονται τώρα κάποιοι από αυτούς; Άλλοι ακολούθησαν το δρόμο που τους χάραξε η μοίρα μακρυά από τη δική μου ζωή κι άλλοι απομακρύνθηκαν οικειοθελώς...
Ο,τι και να συνέβη, αυτοί οι άνθρωποι θα αποτελούν κομμάτι του παζλ της δικής μου ζωής. Θα είναι κάπου εκεί, σε ένα πορτοφολάκι, σε ένα κουτί, σε μια φωτογραφία... Θα εμφανίζονται μπροστά μου στο φιλμ των αναπολήσεών μου κάθε φορά που θα με πιάνει η τρέλα της καθαριότητας. Θα είναι εκεί κάθε φορά που θα θέλω να πετάξω τα σκουπίδια του παρελθόντος, γιατί τελικά δεν αποτελούν σκουπίδια, αφού δεν μπορώ να πετάξω το παρελθόν μου, τη ζωή μου .. Εκτός, βέβαια, από όσους και όσα σβηστούν ολοσχερώς από τη μνήμη μου, γιατί πράγματι μπορεί να υπήρξαν σκουπίδια κι εγώ σκουπίδια δε θέλω στη ζωή μου...
Ο,τι αξίζει, λοιπόν, θα μείνει! Θα μείνει και στα συρτάρια μου και στην ψυχή μου! Κι αυτό που αξίζει τελικά είναι ό,τι με βοήθησε στη ζωή μου να εξελιχθώ, να συγκινηθώ, να γελάσω, να μάθω, να δημιουργήσω, να ερωτευτώ, να αγαπήσω, να νιώσω, να γίνω αυτό που είμαι σήμερα, το οποίο, εν τέλει, διαμόρφωσα με τη βοήθεια όσων ανθρώπων κι όσων εμπειριών πέρασαν από τη ζωή μου. Γι' αυτό θα μείνουν όσα αξίζουν στα συρτάρια μου, για να μου θυμίζουν ποια είμαι και πώς έγινα αυτό που είμαι!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου