Τα σπίτια ΔΕΝ ξαναγίνονται...

Πύρινα μέτωπα, κραυγές, δάκρυα, καπνοί, κόσμος που πασχίζει με κουβάδες και λάστιχα να σώσει όσα δε σώζονται και άλλοι που τρέχουν πανικόβλητοι να μαζέψουν ό,τι μπορούν σε μία βαλίτσα...

Μία βαλίτσα... Τι να πρωτοβάλεις σε μία βαλίτσα; Τι να χωρέσει μία μικρή βαλίτσα από όλα τα υπάρχοντά σου; "Τα σπίτια ξαναγίνονται. Τρέξτε να σωθείτε! Τα σπίτια ξαναγίνονται!"...

Όχι, τα σπίτια δεν ξαναγίνονται... Τουλάχιστον ό,τι θεωρεί ο καθένας "σπίτι". Γιατί "σπίτι" είναι εκείνο το παλιό μπαούλο που κρύβει μέσα θησαυρούς, κεντήματα, τραπεζομάντηλα με δαντέλες κεντημένες με αγάπη στο χέρι. "Σπίτι" είναι εκείνη η εταζέρα με τις χρωματιστές πιατέλες και τα τσίγκινα σκεύη που στολίζουν τη γωνιά. "Σπίτι" είναι η εικόνα της Παναγιάς δίπλα στο αναμμένο καντήλι, τα στέφανα πάνω από το προσκέφαλο. Είναι το ντουλάπι με τα άλμπουμ, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες που σου θυμίζουν ότι όλη η ζωή σου ήταν στιγμές. "Σπίτι" είναι εκείνη η τριανταφυλλιά που ευθύνεται για τις σκασμένες μπάλες σου και εκείνο το φλαμούρι που μοσχοβολούσε στην αυλή. "Σπίτι" είναι η κρυψώνα που είχες ανακαλύψει για να κρύβεις το ημερολόγιό σου και εκείνο το τραπεζάκι που έχει ακόμα τις χαραγματιές από τα παιχνίδια που κοπανούσες πάνω του όταν ήσουν μωρό. Είναι, ακόμα, το αγαπημένο σου φόρεμα που είχες διαλέξει για την ορκωμοσία σου, τα εισιτήρια από τότε που πήγες πρώτη φορά ταξίδι στο εξωτερικό, ένα αποξηραμένο τριαντάφυλλο που σου έδωσε ο πρώτος σου έρωτας, το λεύκωμα που συμπλήρωσαν οι συμμαθητές σου, οι έπαινοι από το σχολείο, τα τετράδια της πρώτης δημοτικού, η πρώτη σου έκθεση...

Αυτά, ναι, είναι το σπίτι σου! Αλλά αυτά, δυστυχώς, δεν τα παίρνεις μαζί σου, όταν τρέχεις να γλιτώσεις από την πύρινη λαίλαπα... Η βαλιτσούλα σου δεν τα χωράει. Εκεί θα βάλεις τα άκρως απαραίτητα. Αυτά που έχουν "αξία". Πόση αξία έχουν πραγματικά αυτά που έβαλες στη βαλιτσούλα σου; 

Γιατί, τελικά, τα "σπίτια" δεν ξαναχτίζονται... Οι τοίχοι ναι, οι στέγες, βεβαίως! Αλλά το πραγματικό "σπίτι", οι μυρωδιές, τα χρώματα μιας άλλης εποχής, οι γωνιές που καθεμία έχει να σου πει την ιστορία της, όχι, αυτά, δυστυχώς δεν ξαναγίνονται, όσα χρήματα κι αν δοθούν, όσες αποζημιώσεις κι αν ληφθούν... 

Το "σπίτι" μας είναι πολύ περισσότερα από τέσσερις τοίχους, από ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας. Είναι μέρος της ταυτότητάς μας, είναι το σκηνικό μιας ζωής πολυτάραχης, είναι το φόντο της ίδιας της ζωής...