Τα παιδιά είναι θορυβώδη. Πολλές φορές οι φωνές τους προκαλούν πονοκέφαλο. Εξακοντίζουν ηχηρά λέξεις, παράπονα, απαιτήσεις, σκέψεις... Λείπουν στο σχολείο και απολαμβάνεις τη χαρά της ησυχίας. Και μετά επιστρέφουν και γεμίζει το σπίτι ήχους, τρανταχτά γέλια, ξεφωνητά.
Τα παιδιά είναι θορυβώδη. Όποιος περνά έξω από ένα σχολείο το καταλαβαίνει. Ο δάσκαλος μέσα στην τάξη έχει τις παιδικές φωνούλες σαν μουσικό χαλί που συνοδεύουν αόρατα την παράδοση του μαθήματος. Όποιος έχει πάει σε έναν παιδότοπο, σε ένα παιδικό πάρτι τις έχει ακούσει. Οι παιδικές χαρές αντηχούν φωνές, ξεσπάσματα, διαφωνίες, πανηγυρισμούς. Ο γονιός βρίσκεται εν μέσω φασαρίας και θορύβου καθημερινά.
Τα παιδιά είναι θορυβώδη. Αλλά, πολλές φορές οι εκκωφαντικές φωνές τους δεν αρκούν για να τα ακούσουμε. Γιατί ανάμεσα στις φωνασκίες υπάρχουν και οι υποδόριες σιωπές. Υπάρχουν οι σιωπές που συνοδεύονται από τα κατηφή βλέμματα, από απροσδιόριστες συμπεριφορές και περίεργα ξεσπάσματα. Αυτές τις σιωπές ο μεγάλος τις αποζητά. Πολλές φορές τις απολαμβάνει. Είναι αυτές οι σιωπές, όμως, που έχουν να μας πουν πολλά περισσότερα από τις ίδιες τις λέξεις. Αυτές τις εκκωφαντικές σιωπές ο μεγάλος θα πρέπει προσεκτικά να τις "ακούσει", να τις ερμηνεύσει. Η σιωπή έχει να πει πολλά, πολύ περισσότερα από όσα μπορείς να φανταστείς.
Και τα παιδιά δεν έχουν κοινωνικά δίκτυα, δεν έχουν πρόσβαση σε ψηφιακά βήματα, για να βροντοφωνάξουν όσα θα ήθελαν να πουν. Τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο άμεσα. Έχουν την τάση να αποβάλλουν οτιδήποτε τους προκαλεί φόβο. Η αγνότητα και η αθωότητά τους έχει τη δύναμη να σκεπάζει κάτω από το πέπλο τους ό,τι τοξικό, επικίνδυνο και νοσηρό μπορεί να τους συμβαίνει. Η παιδική τους ψυχή αντιστέκεται απέναντι σε ό,τι προκαλεί πόνο και φόβο. Κι αυτά συσσωρεύονται και φωλιάζουν μέσα στην ψυχούλα τους και όταν πάνε να ξεμυτίσουν και να εξωτερικευτούν δεν μεταφράζονται σε λέξεις. Ό,τι προκαλεί την απέχθεια δεν έχει λέξεις, δεν αποτυπώνεται σε λογική σκέψη.
Και η θλίψη που τους προκαλούν μεταφράζεται σε σιωπή. Σε απλανή βλέμματα. Σε θλιμμένα προσωπάκια. Το παιδί είναι πιο δυνατό από όσο φανταζόμαστε. Η δύναμή του, όμως, στρέφεται προς τα μέσα και του δίνει τη δυνατότητα να υπερκαλύψει και να θάψει βαθιά ό,τι το πονά.
Κι εμείς το βλέπουμε πάλι χαρούμενο, ζωηρό, γεμάτο ζωή και ενέργεια, αγνοώντας τις περιστασιακές σιωπές του που έχει τη δύναμη να τις μετατρέψει και πάλι σε θόρυβο.
Αυτές τις εκκωφαντικές σιωπές, μαμά, μπαμπά, δάσκαλε, μέντορα του κάθε παιδιού μην τις αγνοείς. Έχουν πολλά να πουν. "Διάβασε" τη σιωπή τους, "κοίταξε" το βλέμμα τους, "άκου" την καρδούλα τους. Τα παιδιά λένε πολλά. Άκουσέ τα ακόμα κι όταν δε μιλάνε. Και τότε θα δεις, ίσως, ότι χρειάζονται βοήθεια, στήριξη, κατανόηση και συμπαράσταση. Γιατί όταν θα μετουσιώσουν το συναίσθημα σε λέξεις θα είναι αργά. 'Οταν καταφέρουν να μιλήσουν το κακό θα έχει γίνει. Πρόλαβέ το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου