Κάθε γενιά έχει τα προβλήματά της...

Από όπου και να το δεις, κάθε γενιά που βρίσκεται εν ζωή έχει τα προβλήματά της. Οι γηραιότεροι φέρουν στις πλάτες τους το βάρος όλων αυτών για τα οποία τους κατηγορούν οι νεότεροι. "Ε, βέβαια, εσείς ζήσατε μια εποχή αφθονίας, είχατε χρήματα στο πορτοφόλι, ξοδεύατε τα πεντοχίλιαρα σαν χαρτοπετσέτες, καπνίζατε μέσα στο αυτοκίνητο με εμάς μέσα να εισπνέουμε το δηλητήριο, δε μας φορούσατε ποτέ ζώνη στο αμάξι, πετούσατε το χάρτινο κουτί του καφέ έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου...", και πολλά άλλα. Οι νέοι μπορεί να έχουν δίκιο για όλα αυτά, αλλά στη θέση των μεγάλων δε θα ήθελα να είμαι. Γιατί είναι μια γενιά που ξεκίνησε από χαμηλά, έφτασε στο απόγειό της οικονομικά και αφού συνήθισε την ευμάρεια, καλείται τώρα πάλι στην ευαίσθητη τρίτη ηλικία να ξαναπροσαρμοστεί και να μάθει με τα λίγα.

Έπειτα, ερχόμαστε εμείς. Η μέση ηλικία (δεν τολμώ να πω μεσήλικες...). Βρήκαμε πολλά πράγματα "έτοιμα" από τους δικούς μας, αλλά το τίμημα πάντα υπήρχε: Το σπίτι έτοιμο. Ενοίκιο δε θα έχεις. Αλλά θα πρέπει να μείνεις από πάνω, από κάτω, από δίπλα με γονείς, πεθερικά κτλ. Και... μπορεί να μην είναι καταστροφικό αυτό για κάποιους, αλλά πάλι, στο πίσω μέρος του μυαλό σου, θα ήθελες να σου δοθεί η ευκαιρία να δημιουργήσεις μόνος, να αποφασίσεις μόνος. Έλα, όμως, που πέσαμε σε αυτή την κρίση και οι ευκαιρίες δεν υπήρχαν, το ρίσκο δεν το έπαιρνες,  η αβεβαιότητα βασίλευε και η ανασφάλεια σου χτυπούσε την πόρτα... Κι έτσι, βολέψου εκεί που είσαι, στη δουλειά, το σπίτι, την καθημερινότητα που δεν ονειρεύτηκες, αλλά συμβιβάστηκες γιατί το μη χείρον βέλτιστον, να βλασφημάς την ώρα και τη στιγμή που υπογράφτηκαν αυτά τα ρημάδια τα μνημόνια...

Και μετά, τα παιδιά μας. Αυτά τα παιδιά κάθε ηλικίας με ένα κοινό χαρακτηριστικό: την ξενοιασιά, την ανεμελιά, την όρεξη για ζωή, την αισιοδοξία... Αυτά τα παιδιά που θα μάθουν από μικρή ηλικία να υπακούν δίχως να διαμαρτύρονται, φορώντας σχολαστικά τη μάσκα τους. Αυτά τα παιδιά που κατά την εφηβεία δε θα έχουν την ευκαιρία να πάνε πρώτη φορά στη ζωή τους στο κλαμπάκι μετά τις δώδεκα, ενώ, αν είναι φοιτητές, θα αναγκαστούν να ξενοικιάσουν και να χάσουν όλα τα ωραία της φοιτητική ζωής, γιατί τα μαθήματα στη σχολή γίνονται ηλεκτρονικά... Αυτά τα παιδιά που αν θέλουν να πάνε σε ένα τσιπουράδικο πρέπει να κάτσουν σε δύο κοντινά τραπέζια γιατί μέχρι τέσσερα άτομα επιτρέπεται, και άντε να επιλέξεις ποιος θα κάτσει με ποιον... Αυτά τα παιδιά που δε βλέπουν στο σχολείο πότε τους χαμογελά η δασκάλα και χάνουν τον αυθορμητισμό τους όταν βρίσκονται με ένα κορίτσι και θέλουν να σκύψουν έτσι απλά και να του σκάσουν ένα φιλί εκεί που περπατάν στο δρόμο...

Σε όποια γενιά κι αν βρίσκεσαι μην ξεχνάς πως ποτέ τίποτα δεν τελειώνει. Πάρε τα ρίσκα σου, κάνε τις επιλογές σου. Ζήσε! Το οφείλεις σε εσένα.