Καλοκαιράκι, ξένοιαστο μπανάκι...

Είσαι αραχτή στην ξαπλώστρα, απολαμβάνεις την παγωμένη γρανίτα φράουλα και αγναντεύεις το απέραντο γαλάζιο… Συχνά πυκνά πασαλείβεσαι με το αντηλιακό σου και γυρίζεις από την άλλη μεριά για να σε ξεροψήσει ομοιόμορφα ο καυτός ήλιος… Ζεσταίνεσαι… Κάνεις μια βουτιά στην ήρεμη θάλασσα και συνεχίζεις με μαεστρία την επίδειξη της συχρονισμενης κολυμβήτριας… Ξανά πίσω στην παραλία, στεγνώνεις όσο μπορείς τα μαλλιά σου και πλέκεις μια μοντέρνα πλεξούδα πριν πιάσεις το κουτσομπολίστικο περιοδικό που αγόρασες για 1 ευρώ μόνο και μόνο για να περάσεις την ώρα σου γνωρίζοντας πως όσα γράφει εκεί μέσα είναι απλά αμπελοφιλοσοφίες… Ξεγελάς την πείνα σου με κανένα κρακεράκι και παράλληλα ενυδατώνεις μαλλιά, χείλη, σώμα με όσα προϊόντα κατάφερε να σου πουλήσει η χαμογελαστή πωλήτρια του καταστήματος καλλυντικών… Και μετά… Ξύπνησες!!!

Ναι, βέβαια… διότι όλα αυτά… last year, όπως έλεγε ο τύπος σε εκείνη τη διαφήμιση… Last year, αφού όλα αυτά έχουν παρέλθει και σπάνια επαναλαμβάνονται, όταν πια πηγαίνεις διακοπές με τα παιδάκια σου…

Αρχικά, φορτώνεις τη μισή σου προίκα μέσα στο αυτοκίνητο που αγκομαχά να προχωρήσει και αναρωτιέσαι αν και πάλι έχεις ξεχάσει κάτι (σίγουρα έχεις ξεχάσει…). Φτάνεις στην παραλία και κουβαλάς ένα σωρό τσάντες με τα πράγματα που θα χρειαστείς για τα παιδιά σου και μια πετσετούλα για σένα. Έχεις φροντίσει να πάρεις μαζί σου πρωινό, δεκατιανό, μεσημεριανό και προληπτικά κάτι για απογευματινό ή βραδινό φαγητό. Το πιθανότερο είναι τα περισσότερα από όλα αυτά να τα πετάξεις, αφού σίγουρα θα θελήσουν τα παιδιά κάτι απ’ έξω. Εννοείται πως η ηλιοθεραπεία γίνεται κατ’ ανάγκη, πλέον, και μαυρίζεις μόνο στην πλάτη αφού είσαι συνεχώς σκυμμένη βοηθώντας τα παιδιά σε κάτι που σου ζητάνε.

Εννοείται πως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ανάγνωσης όχι περιοδικού, αλλά ούτε καν τον κατάλογο του μπαρ. Τα παιδιά παίζουν σε επικίνδυνα νερά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και οφείλεις να τα προσέχεις κάθε δευτερόλεπτο.

Τελικά, γυρίζεις ένα πτώμα το απόγευμα από την παραλία και δεν ξεκουράζεσαι, γιατί έχεις να κάνεις μπανάκι τα παιδιά, να φροντίσεις να φάνε γιατί εξαντλήθηκαν από τα παιχνίδια στη θάλασσα και να τα κοιμήσεις, κάτι που θα ήταν θεωρητικά πολύ εύκολο δεδομένης της κούρασής τους, αλλά είναι κι αυτή η υπερένταση που σε καθυστερεί και σε απομακρύνει από το κρεβάτι σου…

Έτσι, λοιπόν, μανούλα, καταλαβαίνεις πως δεν είσαι μόνη, είμαστε πολλές όσες το ζούμε όλο αυτό στις διακοπές μας λίγο πολύ… Από την άλλη πλευρά με τα παιδιά γίνεσαι κι εσύ πάλι παιδί και ξαναζείς όλες τις στιγμές που θυμάσαι από την ηλικία εκείνη. Χαίρεσαι διαφορετικά την κάθε βουτιά, μπορείς να κυλιστείς στην άμμο, να χτίσεις κάστρα, να θάψεις με την άμμο το σύζυγο μαζί με τα παιδιά αφήνοντας το κεφάλι του έξω βγάζοντας φωτογραφίες. Μπορείς να παίξεις με το νεροπίστολο, να βάλεις αυτά τα αστεία γυαλιά για να δεις τα ψαράκια με το γιο σου και να σηκώσεις την κόρη σου στους ώμους ρίχνοντάς την στη θάλασσα με φόρα. Μπορείς να κάνεις όλα αυτά που έκανες ως παιδί αλλά σταμάτησες να κάνεις ως ενήλικας.. Μπορείς να ξαναγίνεις παιδί παρέα με τα δικά σου παιδιά… Την καλύτερη παρέα!!!