Το Πάσχα μέσα από τα μάτια ενός πιτσιρικά

Τα λεπτά στο σούπερ μάρκετ φάνταζαν στον μικρό μου αιώνες... Ήξερε ότι μετά θα έρθει ο νονός και η νονά στο σπίτι με τη λαμπάδα και τα δώρα και δεν είχε υπομονή... Όταν πια έφτασε αυτή η ώρα η χαρά του ήταν απερίγραπτη! Όχι επειδή του λείπουν τα δώρα και τα παιχνίδια, αλλά στο μυαλό του έπλασε κάτι ιδανικό,  ξεχωριστό και συνέδεσε τα δώρα με το εορταστικό πνεύμα των ημερών. Το τσουρέκι το απολάμβανε με την ίδια λαιμαργία που έτρωγε τα σοκολατένια αβγά, τα λαγουδάκια, τις πασχαλίτσες και το βάψιμο των αβγών ήταν γι' αυτόν η καλύτερη δημιουργική δραστηριότητα των τελευταίων μηνών! Το βράδυ της Ανάστασης κοιτούσε ευλαβικά το φως που τρεμόπαιζε στη λαμπάδα του την οποία έσφιγγε με τα μικρά του τα χεράκια να μη στάξει και λερωθούν τα καινούρια του ρούχα που με τόσο καμάρι λάνσαρε... Και μετά, τα πυροτεχνήματα! Έλαμψαν τα μεγάλα, καστανά μάτια του από τα πυροτεχνήματα που φώτισαν τον ουρανό. Και παράλληλα με όλα αυτά, οι ερωτήσεις:

Μαμά, γιατί σταύρωσαν το Χριστούλη;

Μαμά, ποιοι είναι οι Ρωμαίοι;

Τι είναι, μαμά, η Ανάσταση;

Μαμά, ο Χριστούλης πού βρίσκεται;

Τι να απαντήσεις, όμως, σε ένα πιτσιρίκι που ακόμα δεν έχει μάθει να διαβάζει και να γράφει; Ποιες απαντήσεις θα το ικανοποιήσουν και θα καλύψουν τα κενά που δημιουργούν οι εικόνες των ημερών; Δεν θα ήθελα, πάντως, να συνδέσει το Πάσχα μόνο με τα δώρα και τη διασκέδαση παρόλο που απολαμβάνει τα δώρα του, τα γλυκά, τη γαλάζια του λαμπάδα και το τσούγγρισμα των αβγών έγινε το νέο μας παιχνίδι… Να μιλήσω για τη θρησκεία, για έθιμα, για παραδόσεις; Τι θα καταλάβει από όλα αυτά και ποιες πληροφορίες θα του χρησιμεύσουν μελλοντικά;

Από τον ίδιο τον προβληματισμό μου, βρίσκω τις απαντήσεις που θέλω. Θα του μιλήσω για όσα θα τον βοηθήσουν μελλοντικά και θα αποτελέσουν διδάγματα, αξίες, αρχές και ιδανικά…

Θα του μιλήσω για το Χριστό που έχουμε μέσα μας, που μας δίνει τη δύναμη να μετανιώνουμε για κάτι που κάναμε και στεναχώρησε το διπλανό μας. Για το Χριστό που μας δίνει δύναμη στις δύσκολες στιγμές. Για το Χριστό που μας διδάσκει την αγάπη, τη συγχώρεση, τη συμπόνια. Το Χριστό που δε φοβάται, δεν υποκύπτει σε προσβολές, σε αδικίες. Το Χριστό που μας συγκεντρώνει οικογενειακά αυτές τις μέρες γύρω από ένα τραπέζι και μας ενώνει με τη δύναμη της αγάπης. Το Χριστό που δε τιμωρεί, αλλά συγχωρεί, δίνει δεύτερες ευκαιρίες, δίνει την ψυχή του για τον άλλο, χωρίς ανταλλάγματα. Το Χριστό που μας προστατεύει, μας κοιτά από ψηλά και μας χαμογελά για να σταθούμε και πάλι στα πόδια μας όταν νιώθουμε ότι δεν έχουμε από πού να κρατηθούμε.

Αυτός είναι ο Χριστός για μένα κι αν ο γιος μου θέλει να πιστέψει σ’ αυτόν, ας κρατήσει όλα τα καλά που αυτός μας διδάσκει. Αν, πάλι, δε θέλει, ας ψάξει μόνος του να βρει τις απαντήσεις που θα τον ικανοποιήσουν όταν μεγαλώσει. Εγώ θα αρκεστώ στο ότι φρόντισα να του μεταδώσω όσα υποδειγματικά μας διδάσκει η θρησκευτική μας παράδοση, που, ανεξάρτητα από θρησκείες, αποτελούν ιδανικά για κάθε άνθρωπο και μόνο θετικό είναι να τα έχει στην ψυχή του – αγάπη, συγχώρεση, συμπόνια, μετάνοια, δύναμη, οικογένεια.

Δεν ξέρω αν πράγματι υπάρχει κάτι ανώτερο από μας τους ανθρώπους, αλλά, ειλικρινά, με τρομάζει η ιδέα ότι ο άνθρωπος μπορεί να συνειδητοποιήσει πως είναι μόνος του. Τρομάζω γιατί δεν ξέρω ως πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη αλαζονεία και ιδιοτέλεια, χωρίς τα διδάγματα της αυταπάρνησης, την αγνότητα της ταπεινοφροσύνης και τη δύναμη της αγάπης…