Ποίημα για τα παιδιά του πολέμου

 

Χρωστάμε μια συγγνώμη

Σε αυτά τα μάτια τα μελαγχολικά, τα μικροσκοπικά

Τα δίχως συναίσθημα πια

Χρωστάμε μια συγγνώμη

Στα βλέμματά τους τα απορημένα

Τα βλέφαρα τα δακρυσμένα

Οφείλουμε να απολογηθούμε

Δικαιολογία καμιά να μη σκαρφιστούμε

Και μια φορά ειλικρινά πια να παραδεχτούμε

Την αποτυχία μας

Στα χέρια εκείνα τα αδειανά

Που αφησανε μια ανδρική αγκαλιά

Στο φόβο τους παραδομένα

Στην ανασφάλεια καταδικασμένα

Θα πρέπει αληθινά να εξηγηθούμε

Δίχως υπεκφυγές να πούμε

Πώς αποτύχαμε

Σε εκείνα τα σκυμμένα τα κεφάλια

Που προχωράνε χωρίς προορισμό

Χωρίς ελπίδα σε έναν δρόμο δίχως γυρισμό

Στραμμένα προς το άγνωστο, το σκοτεινό

Το ανοίκειο και το παγερό

Θα πρέπει να ομολογήσουμε

Με θάρρος να το ξεστομίσουμε

Συγγνώμη να ζητήσουμε

Στα προσωπάκια τα μικρά

Που πάγωσαν μια βραδιά

έχουμε χρέος με το κεφάλι χαμηλά 

να πούμε ταπεινά

Συγγνώμη

Σε εκείνες τις ψυχές που στέρεψαν 

Όσο τα περιθώρια στένεψαν

Κι από αισθήματα στράγγιξαν

Έκλαψαν κι εξαφάνισαν 

Τα ίχνη της παιδικότητας

Αυτής της αθωότητας

Που με απορία μας κοιτά

Με απόγνωση αναζητά

Μια εξήγηση

Όχι, η συγγνώμη δεν αρκεί

Φαίνεται τόσο φτηνή

Ας δείξουμε με πράξεις τη μετάνοια

Ας δράσουμε όλοι μαζί

Για να 'ρθει η ανέλπιστη αλλαγή

Να λούσει εκείνα τα παιδιά

Με ειρήνης φως, γέλια, χαρά

Κι ας ορκιστούμε μια φορά

Ειρήνη ειρήνη μες στην καρδιά!

Ζησιοπούλου Βασιλική, φιλόλογος

Σήμερα αποχαιρετάμε τον Άλκη...

Σήμερα αποχαιρετάμε τον Άλκη... Τον Άλκη που ερχόταν πάντα για μάθημα με τον καφέ στο χέρι και τη μάσκα στο πηγούνι... Τον Άλκη που, όταν άργησε στο μάθημα επειδή πήγε να πάρει τον καφέ του, στο επόμενο μάθημα έφερε καφέ και για μένα. Αυτός ήταν ο Άλκης... Χαμογελαστός, ευγενικός, αισιόδοξος... Ακόμα και με τη μάσκα στο πρόσωπο μπορούσες να διακρίνεις το χαμόγελό του. Γελούσαν τα μάτια του! Γελούσε η ψυχή του!!! Ήταν αυτά τα μάτια, τα εκφραστικά, που κοιτούσαν τη ζωή με αισιοδοξία! Με λαχτάρα! Τη ζωή που τόσο ήθελε να ζήσει...

Αποχαιρετάμε τον Άλκη που είχε ένα σκασμό όνειρα, όνειρα που ήταν σίγουρος ότι θα πραγματοποιήσει, γιατί ο Άλκης είχε αυτοπεποίθηση, είχε πείσμα και θέληση. Ήξερε να κατακτά τα όνειρά του, όπως κατακτούσε και τους ανθρώπους. Η απουσία του από το μάθημα ήταν εκκωφαντική, δεν μπορώ να φανταστώ πόσο θόρυβο θα κάνει τώρα η απουσία του από τη ζωή των δικών του...

Αποχαιρετάμε τον Άλκη, τον Άλκη που είχε τόσο χιούμορ... Ας είναι κι αυτό ένα αστείο σου... Θεέ μου, ας είναι ένα αστείο...

Αποχαιρετάμε τον Άλκη, που δεν ήταν μόνο φιλάθλος, ήταν κυρίως αθλητής με όσα βαρύνοντα φέρει η έννοια. Ο Άλκης είχε παιδεία, είχε ήθος, είχε ψυχή... 

Αχ βρε Άλκη, πέρασες σαν σφήνα από τη ζωή μας... Πέρασες σαν σφήνα από τη ζωή... Έκανες όμως τόσο θόρυβο... Μακάρι να ακουστεί εκεί που πρέπει... Όλοι ξέρουν πια το όνομά σου. Ας μάθουν και τι παιδί ήσουν... 

Αχ βρε Άλκη, αγόρι μου γλυκό, για μια φανέλα αδειανή...

...πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό...

Τα σπίτια ΔΕΝ ξαναγίνονται...

Πύρινα μέτωπα, κραυγές, δάκρυα, καπνοί, κόσμος που πασχίζει με κουβάδες και λάστιχα να σώσει όσα δε σώζονται και άλλοι που τρέχουν πανικόβλητοι να μαζέψουν ό,τι μπορούν σε μία βαλίτσα...

Μία βαλίτσα... Τι να πρωτοβάλεις σε μία βαλίτσα; Τι να χωρέσει μία μικρή βαλίτσα από όλα τα υπάρχοντά σου; "Τα σπίτια ξαναγίνονται. Τρέξτε να σωθείτε! Τα σπίτια ξαναγίνονται!"...

Οι "εκκωφαντικές" σιωπές των παιδιών

Τα παιδιά είναι θορυβώδη. Πολλές φορές οι φωνές τους προκαλούν πονοκέφαλο. Εξακοντίζουν ηχηρά λέξεις, παράπονα, απαιτήσεις, σκέψεις... Λείπουν στο σχολείο και απολαμβάνεις τη χαρά της ησυχίας. Και μετά επιστρέφουν και γεμίζει το σπίτι ήχους, τρανταχτά γέλια, ξεφωνητά. 

Κάθε γενιά έχει τα προβλήματά της...

Από όπου και να το δεις, κάθε γενιά που βρίσκεται εν ζωή έχει τα προβλήματά της. Οι γηραιότεροι φέρουν στις πλάτες τους το βάρος όλων αυτών για τα οποία τους κατηγορούν οι νεότεροι. "Ε, βέβαια, εσείς ζήσατε μια εποχή αφθονίας, είχατε χρήματα στο πορτοφόλι, ξοδεύατε τα πεντοχίλιαρα σαν χαρτοπετσέτες, καπνίζατε μέσα στο αυτοκίνητο με εμάς μέσα να εισπνέουμε το δηλητήριο, δε μας φορούσατε ποτέ ζώνη στο αμάξι, πετούσατε το χάρτινο κουτί του καφέ έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου...", και πολλά άλλα.

Για όλα τα "Μαμά, βαριέμαι..."

Σκέψου πόσες φράσεις των παιδιών σου καθημερινά σε κάνουν να πεταχτείς σαν ελατήριο. "Μαμά, πεινάω", "Μαμά, χτύπησα", "Μαμά, πονάω"... Θα μπορούσα να απαριθμήσω δεκάδες... Αυτή η λέξη, όμως, που εμένα τον τελευταίο καιρό - λόγω και της καραντίνας, βεβαίως - με τσιτώνει περισσότερο είναι "Μαμά, βαριέμαι"!!!

Πόσο καλά σε γνωρίζουν τα παιδιά σου;

Φαντάσου να ήσουν έξω σε ένα μπαράκι με τους φίλους σου. Ποτά, δυνατή μουσική, χορός, χαλαρή κουβεντούλα, γέλια... Αστειεύεσαι, κάνεις πλάκα, σχολιάζεις, είσαι αυθόρμητη, είσαι χαλαρή...